Salon

Tristan

Największe pomieszczenie w apartamencie. Zaraz na prawo od przejścia z hallu do salonu w kącie zaczynają się kręte schody z czarnego marmuru z szeroką poręczą wykonaną z tego samego materiału. Stopnie prowadzą w górę, do sypialni właściciela. Podłoga w tym pomieszczeniu również wykonana jest z tego samego kamienia i ogrzewana. Ściany pomalowane na kobaltowo normalnie sprawiłyby, że nawet w dzień pomieszczenie byłoby zbyt ciemne, ale kolory te równoważy całkowicie przezroczysta ściana na lewo od wejścia, która przepuszcza ogromne ilości światła słonecznego. Ściana ta nie jest prosta, ale zaokrąglona, płynnie łączy się ze ścianą naprzeciw hallu, na której wisi 64-calowy, plazmowy telewizor 3D, wyprodukowany przez jakąś japońską firmę. Przed telewizorem stoi czarna, skórzana kanapa i spory okrągły stolik ze szklanym blatem i masywną czarną nogą o zaokrąglonych kształtach, wykonaną ze sztucznego tworzywa. W podłokietnikach kanapy są skrytki, a w nich cztery pary okularów 3D. Dużą szklaną ścianę można zasłonić panelami zakrywającymi sterowanymi za pomocą leżącego na stoliku pilota. Panele przylegają do siebie tak ściśle, że fototapeta na nich umieszczona sprawia wrażenie prawdziwego miasta oglądanego nocą z dużej wysokości. Na prawo od kanapy, oddzielony ladą z wypolerowanego czarnego marmuru, jest aneks kuchenny. Gdyby po wejściu z hallu do salonu od razu skręcić w lewo, minie się kominek z czarnego marmuru i drzwi do sypialni gości. Idąc dalej, natrafi się na otwierane za pomocą kodu numerycznego, przezroczyste drzwi na taras znajdujący się na dachu budynku zabudowane w szklanej ścianie. Na kominku stoi nowoczesny kwadratowy zegar z czarną, podświetlaną na niebiesko tarczą. Nad nim wisi nietypowy kwadratowy ni to obraz, ni lustro w prostej czarnej ramie o krawędzi długości jednego metra. Patrząc w nie, ma się wrażenie, że odbicie jest gdzieś daleko. Wywołane jest to tym, że zastosowano grafikę, wywołującą złudzenie optyczne głębi. Czarne i białe rąby, jedyny jasny akcent w tym pomieszczeniu, zmniejszające się od zewnątrz do środka obrazu. A w samym centrum umieszczono okrągłe lustro pomniejszające odbicie o średnicy trzydziestu centymetrów. Obok kominka w ścianie zrobiona jest wnęka na drewno, a sam kominek odgrodzony jest od pomieszczenia metalową kratą, o którą oparte są dwa pogrzebacze. Przed kominkiem leży duży, czarny, okrągły, miękki dywan z długim włosiem, a na nim stoją dwa zapadające się, czarne, skórzane fotele. Przy wygiętej przezroczystej ścianie, za którą rozciągał się taras, a dalej ogród i miasto, ustawiono owalny stół z czarnego hebanu wypolerowanego do nadzwyczajnej gładkości, otoczony ośmioma stylowymi, nowoczesnymi krzesłami, co w rzeczywistości oznaczało niezwykle twarde siedzenie. Całe pomieszczenie oświetlone niebieskimi lampami LED, umieszczonymi na kobaltowym suficie.

Tristan

Po raz kolejny nie miał ani czasu, ani ochoty przyglądać się temu pomieszczeniu. Zdążył je dokładnie sprawdzić podczas swojej wizyty sprzed tygodnia, gdy rozglądał się po swoim przyszłym, a teraz już aktualnym, lokum wraz z facetem, który pośredniczył przy kupnie i sprzedaży apartamentu. Tristan podszedł prosto do niedużego okrągłego stolika i chwycił leżący na nim pilot. Mieszkanie położone było na tyle wysoko, że niespecjalnie musiał się martwił tym, że ktoś zobaczy go paradującego po nim bez jakichkolwiek ubrań, ale dla własnego psychicznego komfortu zasłonił wychodzącą na ogród ścianę. Wszystko zadziałało z cichym pomrukiem, ale po chwili mógł już spojrzeć na przedstawiającą nocne miasto fototapetę. W pomieszczeniu zrobiło się ciemno, bo światło dawały teraz tylko umieszczone na suficie niebieskie żarówki.
- Idealnie – powiedział, myśląc o tym, że wszystkie jego lata wiązały się z miastami i ich nocnym życiem, które nie zawsze było pełne zabawy i przyjemności. W świetle słonecznym czuł się odrobinę nieswojo. Tak jakby wszystkie jego przewinienia, cala jego przeszłość była wystawiona na pokaz.
Ruszył dalej, przechodząc przez przedpokój i kierując się do garderoby.

*wychodzi*

Takahiro

Wszedł powolnym krokiem do salonu i usiadł na kanapie, po czym się położył i przymknał oczy, zapadając znowu w pół sen. Śnił mu się Tristan, nawet sam nie wiedział czemu, w końcu nie znał go wcale.

Tristan

Gdy wrócił z zakupami do apartamentu, udał się prosto do salonu i spojrzał na śpiącego na kanapie chłopaka. Uśmiechnął się i podrapał po karku, nie wiedząc, czy powinien go budzić. Takahiro wstał przecież wcześniej niż on i miał prawo być zmęczonym.
dam mu jeszcze chwilę, pomyślał kładąc zakupy na blacie, który oddzielał salon od aneksu kuchennego.

*z tematu*

Takahiro

Spadająca patelnia obudziła go ze snu. Chłopak usiadł i się przeciągnął ziewając. Zauważył Tristana w kuchni, więc wstał i udał się do niej aby zrobić coś do jedzenia.
*zt*

Tristan

Postawił talerze na stole tak, żeby jedząc mogli patrzeć przez okno na ogród. Oczywiście, gdy już odsłoni to okno.
Zostawił wszystko i podszedł do krągłego stolika, stojącego przy kanapie, wziął pilot sterujący panelami, które zakrywały szklaną ścianę i wrócił do stołu. Czekał z odsłonięciem znajdującego się za fototapetą ogrodu na przyjście Takahiro.

Takahiro

Wszedł do salonu i postawił po środku parującą patelnie wkładając łyżkę do niej nałożył im obu po porcji makaronu i się uśmiechnął.
- Co robisz?.- wyszeptał i spojrzał do niego przytulając się do jego pleców.

Tristan

- Czekam na ciebie.
Odchylił głowę tak, żeby dotknąć jego policzka swoim.
- No i może jeszcze odsłaniam nam widok na ogród.
Kliknął przycisk, a sunące na szynach panele złożyły się gdzieś po prawej stronie, gdzie szklana ściana przechodziła w normalną betonową.
Natychmiast zgasły umieszczone na suficie niebieskie lampki. Nie były już potrzebne, bo salon wypełniło światło słoneczne.
Tristan odłożył pilota, dopiero teraz zwracając uwagę na to, ze gorąca patelnia została postawiona na jego nowiutkim stole.

Takahiro

Uśmiechnął się na ten widok i usiadł przy stole.
- Smacznego, mam nadzieję że ci będzie smakować.- zawstydził się trochę i zaczął jeść powoli co jakiś czas upijając łyk wina, milczał, spoglądając na piękny ogród.

Tristan

Tristan zajął miejsce obok chłopaka i skosztował jedzenia na swoim talerzu.
- Wiesz, mógłbym się przyzwyczaić do jedzenia w domu. - Puścił mu oczko. - O ile to ty byś gotował. Jezu, jesteś niesamowity...
Nic więcej nie dał rady powiedzieć, bo zajęty był pochłanianiem jedzenia i popijaniem wina.

Takahiro

Zarumienił się się słodko, i dokończył swój posiłek. Odsunął talerz i dopił wino do końca, wstał i stanął przed oknem podziwiając widok, ogrodu.

Tristan

Tristan uśmiechnął się, widząc, ile uwagi Takahiro poświęca jego kwiatom. Był pewny, że chłopak będzie go odwiedzał przez cały czas, gdy kwitną. Ale co potem? Co gdy płatki róż opadną, a ogród przykryje śnieg? Miło mu się z nim przebywało, chciał go trochę poznać, zaprzyjaźnić się z nim. No i pozostawała jeszcze kwestia tego, że czarnowłosy mu się podobał, ale bał się, że jeśli wylądowaliby ze sobą w łóżku, wszystko mogłoby się posypać. Już poprzedniego dnia niewiele brakowało, żeby do tego doszło. Ich znajomość uratowało tylko to, że Takahiro za nim poszedł. No i nie chciał stracić świetnego kucharza. Dawno mu już tak jedzenie nie smakowało.
Otrząsnął się z zadumy, upił jeszcze łyk wina i wstał, zbierając ze stołu talerze i patelnię.
- Skoro ty gotowałeś, ja pozmywam - powiedział, choć miał wrażenie, że Takahiro jest tak pochłonięty podziwianiem ogrodu, że nie zwróci na to uwagi.

*wychodzi*

Takahiro

Mruknął tylko pod nosem i usiadł na ziemi opierając czoło o szybę, czuł jej chłód.- Jak to możliwe, że moje serca tak bije przy nim, co to znaczy.- mówił do siebie w myślach, nie wiedział co o tym wszystkim sądzić. Mężczyzna mu się podobał nie tylko fizycznie ale i psychicznie.- Boję się tego.- uderzył ręką w czoło kładąc się na ziemi i rozmyślając nadal nad całym dzisiejszym i wczorajszym dniem.

Tristan

Uklęknął, a potem usiadł obok głowy leżącego na podłodze chłopaka i wplótł palce w jego miękkie, czarne włosy.
- O czym myślisz? - mruknął, wpatrując się w jego twarz.

Takahiro

- Nad wszystkim, nad tym co teraz czuje, nad tym co się wydarzyło w całym moim życiu.-usiadł i wziął jego w dłoń w swoje, ucałował ją delikatnie przykładając do swojego rozgrzanego policzka. Po chwili przełożył jego dłoń i przyłożył sobie do klatki piersiowej gdzie biło oszalałe serce.
- Dlaczego ono tak bije?.- wyszeptał i spojrzał mężczyźnie w oczy.