Sypialnia dla gości

Tristan

Gdy wchodzi się do tego pomieszczenia, od razu ogarnia człowieka wrażenie, że przebywa w lesie. Dzieje się tak ze względu na pokrywającą trzy z czterech ścian fototapetę z wizerunkiem lasu i olbrzymie okno wychodzące na ogród zajmujące ostatnią. Sufit pokrywa zdjęcie koron drzew. Naprzeciw drzwi stoi łóżko z zagłówkiem z zielonego hebanu i dwa stoliczki nocne z tego samego drewna. Aksamitna pościel w patynowym kolorze. Pomieszczenie oświetlone jest przez dwie powykręcane na kształt gałęzi stojące lampy dające zielonkawy blask dzięki zielonym żarówkom, zatkniętym na końcach tych sztucznych pni. Zainstalowane w pomieszczeniu ogrzewanie podłogowe sprawia, że nawet noc przespana na brązowych deskach parkietu tego niby-lasu nie będzie nieprzyjemna. Przy szybie kiwa się lekko bujany fotel, wykonany z giętego drewna. Na ścianie na lewo od wejścia znajdują się drzwi, których położenie zdradza okrągła klamka z zielonego hebanu. Za nimi jest łazienka, z której mogą korzystać goście, bez potrzeby przechodzenia nocą przez salon.

Tristan

Tristan przeszedł przez salon i otworzył drzwi pokoju, w którym miał spać Takahiro. Klasnął dwa razy i pomieszczenie wypełniło się łagodnym zielonkawym światłem. Gestem ręki pokazał czarnowłosemu, że powinien wejść pierwszy.

Takahiro

Wszedł powoli do pokoju i oniemiał na jego widok, czuł się jak w prawdziwym lesie, ten widok go uspokajał, czuł się tu bardzo dobrze.
- Wow.- odpowiedział i spojrzał na niego.
- Tu jest cudownie.- zakręcił się w koło siadając na łóżko. PO chwili wstał i podszedł do okna oglądając ogród.
- To uspokaja.- odwrócił się plecami do okna i spojrzał na mężczyznę, w końcu podszedł do niego i się przytulił bardzo mocno, układając swoją głowę na jego torsie, wdychał jego zapach. Było mu cudownie w tym pokoju, najbardziej cieszył się z obecności Tristana.

Tristan

Tristan nie mógł się nie uśmiechnąć, widząc reakcję Takahiro.
- Każde pomieszczenie w apartamencie jest inne - wyjaśnił. - Zanim tu przyjechałem, zleciłem fachowcom pozmienianie ich wedle moich upodobań.
Zaczekaj, aż zobaczysz moją sypialnię, pomyślał, ale jakoś nie czuł szczególnej potrzeby, by mu ją pokazywać.
Objął lekko chłopaka, chowając nos w jego włosach. Takahiro nieomal miażdżył mu żebra swoim uściskiem.
- Jeśli chcesz, to mogę tu posiedzieć chwilę, dopóki nie zaśniesz - wyszeptał, gładząc ręką jego włosy.

Takahiro

- Ale ja nie mam w czym spać.- wyszeptał rumieniąc się, odkrywał przed mężczyzną swoją prawdziwą naturę, ale nie obchodziło go teraz.
- Jeśli nie będzie ci przeszkadzać to posiedź ze mną.- spojrzał mężczyźnie w oczy, grzywka Takahiro opadł mu delikatnie na oczy, ale chłopak świetnie spod niej widział.

Tristan

Westchnął.
- Nie mam zapasowej piżamy. W ogóle nie mam piżamy, szczerze mówiąc - wyznał, odsuwając się od chłopaka, wciąż jednak trzymając ręce na jego ramionach. - Śpię w bieliźnie. Ty też możesz. - Na ustach Tristana błąkał się uśmiech. Zastanawiał się, czy Takahiro zarumieni się jeszcze bardziej. - No albo zostaje ci jeszcze spanie nago. Nie powinieneś zmarznąć, w apartamencie utrzymywana jest całkiem przyzwoita temperatura.
Mężczyzna usiadł w bujanym fotelu stojącym przy oknie.
- No dobrze, posiedzę. Ale postaraj się zasnąć, dobrze?

Takahiro

Zarumienił się i przełknął głośno ślinę. Podszedł do łóżka i rozebrał się do bielizny, wsunął się pod kołdrę i przytulił do poduszki chociaż wolał aby mężczyzna się do niego przytulił. Zamknął oczy spod których uciekły łzy, które szybko otarł, miał nadzieję że mężczyzna tego nie zauważył.

Tristan

Odwrócił głowę do szyby, gdy chłopak zdejmował ubrania. Gdy Takahiro wsunął się pod kołdrę, spojrzał na niego i zobaczył, że przesuwa ręką tak, jakby ocierał łzy.
- Takahiro?

Takahiro

- Przepraszam.- wyszeptał, tylko i odwrócił się plecami ocierając znowu łzy, nie chciał tego po sobie pokazywać, skulił się w kłębek, zawsze tak robił kiedy było mu źle.

Tristan

- Takahiro... - Westchnął. Jak doszło do tego, że z ofiary stałem się niańką? Wstał i cicho podszedł do łóżka, żeby usiąść na jego skraju. - Co się dzieje?
Położył rękę na ramieniu czarnowłosego i czekał.

Takahiro

Odwrócił się w jego stronę i przytulił do jego kolan. Obrazy przeszłości stanęły mu przed oczami, bał się się znowu.
- Cienie przeszłości.- wyszeptał tylko ponurym głosem. I uniósł ciut głowę spoglądając na niego.
- Bardzo Cię przepraszam.

Tristan

Poczuł się dziwnie. Powinien zapytać, czy mu o tym opowie? Przytulić? A może zwyczajnie powiedzieć, żeby się nie martwił i szedł spać?
- Nie przepraszaj. Wiem, co znaczy przeszłość ciągnąca się za tobą jak cień.
Odsunął chłopaka od siebie, ale tylko po to, by wsunąć się obok niego pod kołdrę i objąć go ramionami.
- Spróbuj zasnąć. Jutro o tym porozmawiamy, jeśli będziesz chciał.

Takahiro

Wtulił się w niego mocno.
- Dobrze jutro, dobranoc.- wyszeptał i ziewnął, powoli wpadając w objęcia Morfeusza. Zaczął równomiernie oddychać.

Tristan

Tristan starał się nie ruszać i nawet nie oddychać, żeby nie obudzić chłopaka. Miał zamiar tylko trochę poleżeć, a potem pójść do własnej sypialni i tam się wyspać. Leżał tak dopóki oddech Takahiro się nie uspokoił, a potem delikatnie wysunął się z objęć chłopaka i spuścił nogi na podłogę. Cicho przeszedł po kolei do obu lamp i zgasił światło, a następnie skierował się ku drzwiom do salonu. W progu odwrócił się jeszcze raz w stronę łóżka i, choć nic nie widział w ciemności, poczuł rozlewające się po jego wnętrzu ciepło.
Wygląda na to, że mamy coś wspólnego, Takahiro. Obu nas ktoś mocno skrzywdził.

*z tematu*

Takahiro

Tej nocy spał spokojnie, nie męczyły go koszmary. Do sypialni wpadły promienie słońca, Takahiro się przebudzał lecz nie wyczuł żadnego ciała obok siebie, trochę zawiedziony, usiadł na łóżku, by po chwili wstać. Ubrał się w ciuchy i podszedł siadając w bujanym fotelu, podkulił nogi i spoglądał przez okno.