Ogród z tarasem

Tristan

Kamienny taras umieszczony przy szybie salonu ma nieregularny falisty kształt. Zaraz za nim zaczyna się trawnik, a dalej obrośnięty bluszczem, wysoki na pół metra betonowy murek biegnący wzdłuż całego dachu. Dalej, wzdłuż przeźroczystej ściany pokoju gościnnego zasadzono różnego rodzaju krzewy róż, niektóre bardzo drogie i trudno dostępne, ale absolutnie wszystkie piękne. Są tu kwiaty w różnych kolorach: od białego, przez żółty, pomarańczowy, różowy, aż po czerwony. Niektóre pną się po specjalnych kratach, inne rosną sobie wolno. A honorowe miejsce w tym niedużym rosarium zajmuje krzew o kwiatach tak bordowych, że niemal czarnych.

Takahiro

Zamiast do kuchni zawędrował w to magiczne miejsce. Wychodząc na zewnątrz, poczuł zapach tak dobrze mu znanych róż, wyszedł na taras i powoli stąpając doszedł do jednego krzewu, usiadł przy nim i oglądał róż delikatni badając fakturę ich płatków, strasznie mu się podobało tutaj, było mu dobrze, jak nigdy wcześniej.

Tristan

- Hej. - Uśmiechnął się do siedzącego na trawie czarnowłosego chłopaka. - Pięknie tu, prawda?

Takahiro

Odwrócił się i uśmiechnął do niego.
- Bardzo.- dotknął znowu róży, po czym zaczął wdychać jej zapach, po chwili wstał i podszedł do niego i złapał jego dłoń w swoje i przyłożył do swojego policzka.
- Kocham róże.- wyszeptał, nawet nie wiedział że spędził tu już dobre pare godzin, zapomniał się.

Tristan

Wysunął dłoń spomiędzy palców chłopaka. Nie chciał go odrzucać, ale w jego odczuciu ta nić porozumienia, która się między nimi poprzedniego dnia wytworzyła, teraz gdzieś zniknęła i nie czuł się z tym najlepiej.
- Ja też. Choć może kocham to za mocne słowo. Pięknie pachną Szczególnie ta.
Wskazał na różę rosnącą na samym środku, ale nie podszedł do niej.
- Dawno wstałeś? Nie jesteś może głodny? - zapytał, robiąc krok w stronę wejścia do salonu.

Takahiro

Zrozumiał przekaz mężczyzny.
- Sam nie wiem która była na pewno ranek już.- zaczął racjonalnie myśleć a na twarzy jego pojawiła się zimna maska.
- Nie jestem ja raczej już pójdę do domu.- wyszeptał cicho i odwrócił się na chwili w stronę róż, była nadal nimi oczarowany.

Tristan

- W takim razie przepraszam, że musiałeś na mnie czekać.
Spojrzał na twarz chłopaka. Bez uśmiechu wyglądała tak... nienaturalnie. Niewłaściwie.
- Takahiro... - Westchnął. Miał nadzieję, że nie przekręcił przynajmniej jego imienia. Jest takie niespotykane... - Jeśli chcesz, możemy kilka ściąć, żebyś zabrał je do swojego mieszkania - powiedział, kładąc rękę na ramieniu czarnowłosego.

Takahiro

Odwrócił głowę spoglądając przez ramię.
- Nie wolę aby zostały tutaj, tak ładnie wyglądają.- odsunął się i usiadł na ziemi przy kwiatach, podkulił nogi i oparł na nich brodę, zaczął rozmyślać o tym wszystkim.

Tristan

- No dobrze. Ale w takim razie, skoro tak cię cieszy ich widok, musisz do mnie wpadać. Przynajmniej dopóki kwitną - powiedział.
Było w tym chłopaku coś, co kazało mu podtrzymać tę znajomość, nawet, jeśli nie czuł na razie potrzeby zbytniego zacieśniania jej. Schylił się z zamiarem zajęcia miejsca na trawie obok Takahiro, ale zaburczało mu w brzuchu. Odchrząknął, czując się głupio z myślą, że chłopak mógł usłyszeć, co wyrabia jego żołądek.
- Nawet jeśli ty nie jesteś głodny, ja muszę gdzieś skoczyć coś przekąsić albo chociaż zamówić coś tutaj. - Spojrzał pytająco na czarnowłosego, czekając, aż ten odwróci się w jego stronę. - Może jednak się przyłączysz?

Takahiro

Odwrócił się i uśmiechnął się delikatnie.
- Będę wpadać do ciebie, to może jakąś pizzę zamówimy co?.- spojrzał na niego i położył mu rękę na kolanie i ścisnął je.

Tristan

Chwycił rękę leżącą na jego kolanie i pociągnął chłopaka do góry.
- Wstawaj. I tak nie mam numeru do żadnej pizzerii w okolicy.

Takahiro

Wstał i schował ręce do kieszeni.
- To nie wiem, jeżeli masz coś w lodówce mogę coś przyrządzić.- spojrzał na niego, z ponurym uśmiechem.

Tristan

Tristan zmarszczył brwi, widząc minę Takahiro, ale nie skomentował jej.
- Gotujesz? - zapytał zamiast tego. - Ale w tej chwili to i tak nie ma właściwie znaczenia - dodał od razu. - Nie miałem kiedy zrobić zakupów. Lodówka jest pusta. Chodźmy na miasto coś zjeść. Chyba że masz coś przeciwko?

Takahiro

- Zostałem zmuszony się nauczyć.- powiedział beznamiętnym głosem, nie zdradzając swoich odczuć.
- Tak możemy iść gdzieś na miasto.- spojrzał ostatni raz na róże.

Tristan

Zmuszony? Zakodował sobie w pamięci, że ma potem o to zapytać.
- Muszę się przebrać. Potrzebujesz czegoś? Pogoda jest nienajgorsza, ale gdybyś chciał jakieś inne ciuchy... Nie wiem, czy będą pasować, ale... - trochę się gubił w tym, co chciał powiedzieć. - Albo może chcesz wziąć prysznic? No nie wiem... - Zamilkł. - Jezu... Po prostu powiedz, jeśli czegoś potrzebujesz. Mój żołądek tyle poczeka. Idę się przebrać.
Otworzył szklane drzwi, przeszedł przez salon i przedpokój, a potem zniknął w garderobie. Nawet nie obejrzał się na Takahiro.
Zrobiłem z siebie idiotę.

*z tematu*