Sypialnia

Tokiya

Nie spodziewał się, że będzie przy tym taki speszony. Robił to, co kazał Tom i coraz bardziej się czerwienił. Samo wyobrażenie obrazu mu się podobało, a jego autor dopełniał wszystkiego. Patrzył na niego i czuł, że płonie cały wewnątrz. Samym wzrokiem doprowadzał go do wariacji.

Tom

Teraz gdy wszystko było tak jak należy Tom wpadł w twórczy szał. Przygryzał lekko swoją dolną wargę, a cała swoją uwagę skupiał na rysowaniu. Dokładnie przerysowywał na papier, każdy mięsień jaki był zarysowany na ciele Tokiyi. Potrafił odwzorować go idealnie. Gdy już go naszkicował zaczął nakładać na rysunek kolory. Wargi chłopaka były lekko rozchylone i czerwone od wcześniejszych pocałunków. Jego włosy były w nieładzie, a oczy wyszły Tomowi tak jak chciał. Pełne pożądania i niemej prośby o więcej. Chłopak wydawał się być uległy, tak jak w wyobraźni Toma. I to wszystko zostało namalowane na kartce. Mężczyzna oddał całe piękno Tokiyi jak najlepiej potrafił. Zawarł w tym rysunku wiele emocji, które towarzyszyły mu jakiś czas temu. Rysunek był w jasnych barwach, bo na skórę chłopaka padały promienie słońca, ale dzięki temu czarne włosy ładnie kontrastowały z całością. Był zadowolony ze swojego dzieła, chociaż narysowanie go zajęło mu nawet sporo czasu. Bez słowa podszedł do Tokiyi i pokazał mu swoje dzieło. Było pewne, że powiesi ten rysunek na ścianie.

Tokiya

Z każdą chwila czuł się bardziej rozluźniony, jednak wzrok Toma, który raz po raz na niego spoglądał, wciąż sprawiał, że robiło mu się gorąco. W końcu zrobiło mu się trochę niewygodnie, leżąc wciąż w tej samej pozycji, ale dzielnie wytrwał do końca. W końcu podniósł się nieco, gdy wyglądało na to, że Tom już skończył. Spojrzał wtedy na podstawiony mu rysunek bez słowa i w jednej chwili poczuł jak robi mu się gorąco.
- Oh... - wyrwało mu się, a jego policzki znów pokryły się szkarłatem. Wiedział, że wygląda dobrze, ale nie wiedział, że w takim stanie i to jeszcze w oczach brązowowłosego daje to aż taki efekt. Przygryzł lekko dolną wargę, jeszcze przez chwile przyglądając się dziełu mężczyzny, a potem spojrzał mu w twarz. - To jest... cudne.

Tom

- Cieszę się, że ci się podoba. Wyszedł idealnie, ludzie pozabijali by się za taki rysunek. Chyba powieszę go sobie naprzeciwko łóżka żeby mieć ładny widok na ciebie z rana - powiedział i podszedł do chłopaka. Musiał być cały zdrętwiał, w końcu dość długo leżał w jednej pozycji. Złapał go za rękę i pociągnął delikatnie tak żeby wstał z łóżka. Tom odłożył rysunek na pościeli i przyciągnął chłopaka do siebie i pocałował go.

Tokiya

Tom miał rację. Rysunek był naprawdę genialny. Z jednej strony naprawdę szkoda było go ukrywać, raczej pokazać wszystkich umiejętności mężczyzny, ale z drugiej chyba zawstydziłby się na śmierć. Podniósł się nieco odrętwiały i przytulił do niego. Nie wiedział sam, co powinien teraz powiedzieć.
- Wiesz... myślę, że powinieneś zająć się tym na poważnie - stwierdził wreszcie. - Zrobić jakąś wystawę swoich prac, rozreklamować się. Wtedy mógłbyś bez problemu odpuścić sobie pracę w klubie.

Tom

Tom przez chwilę się zamyślił. Po chwili powiedział:
- Właściwie to...mam pewną poważną propozycje pracy. Gdyby mój obraz, który namaluje spodobałby się pewnym ludziom, cóż wtedy naprawdę mógłbym sobie odpuścić z pracą na boku. Malowałbym dla Galerii Sztuk Pięknych, ale naprawdę ciężko będzie mi się wybić. Jednak jestem dobrej myśli. Jeżeliby mi się udało odpuścił bym sobie klub. Miałbym dużo więcej czasu na malowanie i chciałbym się tym kierować dalej.

Tokiya

- To dlaczego się za to nie zabierasz? - zapytał podekscytowany tą wiadomością. - Wybierasz swój najlepszy obraz albo coś nowego tworzysz, a potem do galerii! To świetna propozycja, Tom, chyba nie zamierzasz jej odrzucić? - zapytał, oburzony. Oczy mu się świeciły z zadowolenia, jego mężczyzna byłby prawdziwym artystą! To znaczy już jest, ale był pewien, że jeśli tylko skorzysta z szansy, stanie się bardzo sławny.

Tom

- Spokojnie, oczywiście, że nie chcę. Mam stworzyć jakiś obraz i za dwa miesiące wystawić go na pokazie. Jeżeli się spodoba... to odbędzie się licytacja. Jeżeli sprzeda się za dość sporą sumkę to podpiszę kontrakt z właścicielem tej galerii. Wtedy było by idealnie. Nawet sobie nie wyobrażasz ile mógłbym zarobić po takich pokazach. Wtedy nie musiałbym już ani chodzić do klubu, ani sprzedawać obrazów w parku. A jeśli wszystko dobrze by poszło mógłbym za jakiś czas otworzyć coś swojego - rozmarzył się. Gdyby naprawdę tak było... Nie chciał się oszukiwać, ale wiedział, że szanse na wybicie się nie są zbyt wielkie. Naprawdę będzie się musiał postarać żeby inny zwrócili uwagę właśnie na jego obraz.

Tokiya

- Myślę, że masz duże szanse - stwierdził wesoło. - Masz genialny talent. A zastanawiałeś się już, co to by był za obraz? - zapytał ciekawie.
Miał nadzieję, że zdradzi mu rąbek tajemnicy albo chociaż pokaże gotowy obraz przed przekazaniem go w ręce ludzi z galerii. Był niemal pewien, że to się uda. Gdy patrzył na jego dzieło sprzed chwili, nie miał żadnych wątpliwości.

Tom

Zaśmiał się cicho. Dobrze było usłyszeć od czasu do czasu takie słowa. Motywowało go to do pracy.
- Szczerze to zastanawiałem się, ale jakoś tak nie miałem chwili żeby wszystko na spokojnie przemyśleć i się za to zabrać. Mam pewien zarys wszystkiego, ale to jeszcze nie jest nic pewnego dlatego na razie nie będę ci nic mówił. Pokażę ci jak skończę, jeżeli oczywiście będziesz chciał. Wtedy zdecydujesz czy obraz się nadaje - powiedział i puścił mu oko.

Tokiya

- Pewnie będzie idealny - stwierdził, wpijając się łakomie w wargi mężczyzny. Oderwał się od niego po chwili, a potem podniósł się z łóżka. - A teraz skoczę się odświeżyć - oznajmił, chociaż spojrzał na niego, jakby wcale nie miał ochoty iść tam sam.

Tom

- W porządku. Chodźmy razem, ja również tego potrzebuję - powiedział i objął Tokiyę ramieniem. Przeklną w myślach swój gips, który we wszystkim mu przeszkadzał. Za jakiś czas będzie musiał iść na kontrolę do szpitala i może za niedługo zdejmą mu to cholerstwo z ręki. Westchnął cicho i razem z chłopakiem skierowali swoje kroki do łazienki.
*Z tematu*

Tom

Wyjście do wesołego miasteczka było naprawdę udane. Przez całą drogę powrotną, Tom czuł jak rozpiera go energia. Przez cały czas nie mógł przestać myśleć o tym cudownym chłopaku. Gdy doszli już do domu, po krótkiej kolacji i ogarnięciu się, udali się do sypialni. Tom położył się na łóżku, a Tokiya zaraz do niego dołączył.
- Więc jutro, po tym jak wyjdziesz do pracy, nie zobaczymy się? - zapytał.

Tokiya

Był już zmęczony, a przy tym nieco rozmarzony. Spędzili dziś ze sobą naprawdę wspaniałe chwile i cały czas chodziło mu to po głowie. Po powrocie do domu Toma, obaj położyli się w łóżku. Tokiya był już gotowy do snu.
- Nie wiem, ile czasu mi zejdzie z tym znajomym - stwierdził, wpatrując się w sufit. Alex, no tak. Zastanawiał się, jak to jutro będzie. - Jeśli nie będzie późno, może jeszcze wieczorem się zobaczymy? - zapytał, przenosząc na niego wzrok. - Choć na trochę -dodał po chwili. Jakoś tak... dziwnie mu było na myśl, że kolejnego dnia mieliby się nie zobaczyć.

Tom

- Tylko że jutro już wracam do pracy, więc jeżeli znajdziesz chwilę czasu odwiedź mnie w klubie. - odpowiedział i ułożył się wygodniej. Z pochmurniał trochę gdy po raz kolejny uświadomił sobie, że teraz będą spotykać trochę się rzadziej. Westchnął cicho i przymknął oczy, zmęczenie powoli zaczęło go ogarniać.