Salon/Kuchnia/Jadalnia

Alex

Alex był już spóźniony. Nie wiedział co robić. Zachowanie Ryana wyraźnie pokazywało,że jest zły. Stał się nagle obojętny i zimny. Alex podszedł do niego i złapał go za dłonie. Przyparł go plecami do zimnej ściany i spojrzał mu w oczy - To tylko kolega, kochanie. Z nim pogadam trochę i wrócę do ciebie. Kocham cię bardzo. Zaufaj mi, proszę.
Pogładził jego jasny policzek- Ja wrócę masz mieć wszystkie sprawdziany sprawdzone żebyś miał czas dla mnie. Będę tęsknił- Znów go pocałował i wyszedł.

Ryan

Chciał mu wierzyć, ale naprawdę nie potrafił. To wszystko było zbyt dziwne, jak dla niego. Chociaż ich związek też nie był taki prosty do zrozumienia.
Usiadł przy stole i zaczął zajmować się swoją pracą. Naprawdę długo mu z tym zeszło. Był bardzo zmęczony, więc postanowił się na chwilę położyć.
*z tematu*

Alex

Alex usiadł przy stole. Na chwilę wyobraził sobie Ryana przed sobą zamiast jedzenie. O tak...jak on uwielbiał go kosztować. Po chwili poczuł zapach pizzy i dźwięk mikrofali.
- Umieram z głodu.

Ryan

Wyjął już gorącą pizzę i rozłożył ją na dwa talerze. Wyjął z lodówki sok pomarańczowy i napełnił nim szklanki. Później postawił to wszystko na stole i uśmiechnął się do mężczyzny.
-Smacznego - powiedział i wziął swój kawałek do ręki. Nie pomyślał tylko o tym, że może być gorące i poparzył sobie jedzeniem palce.

Alex

- Skarbie uważaj- krzyknął Alex kiedy Ryan upuścił kawałek pizzy i poparzył sobie palce.
- Chodź, włóż je pod zimną wodę, to ci pomoże. Skóra ci nie zejdzie.
Alex wstał i odkręcił wodę. Wziął dłoń Ryana i skierował ją pod strumie wody. Ryan syknął. Sato pocałował go w ramię .
- Wiem,ze cię boli ale wytrzymaj.

Ryan

Było mu głupio, że ośmieszył się przed Alexem. Jego policzki pokryły się rumieńcem. Nie potrafił nawet zjeść, by się nie uszkodzić. Był dorosłym mężczyzną, a zachowywał się jak dziecko.

Alex

- Teraz powinno być ci juz lepiej- powiedział Alex. Wziął ręcznik i delikatnie wytarł dłoń . Potem pocałował czule każdy poparzony paluszek. Ryan był zawstydzony całą tą sytuacją.
- Kochanie, co jest?

Ryan

-Nic. Ja.. przepraszam. Czasami zachowuję się jak dziecko - powiedział cicho i spuścił zawstydzony wzrok. Tego też w sobie nie lubił. Cały czas się rumienił, a kiedy o tym myślał, rumienił się jeszcze bardziej.

Alex

- Daj spokój kochanie. Każdemu może się zdarzyć. Myślisz,że ja często nie robię takich głupot ? Ważne,że nic więcej się nie stało. Kiedyś mój znajomy gotował ziemniaki i chciał spróbować czy są miękkie. Wyjął jednego na talerzy i kawałek wziął go ust. W środku ziemniak był gorący, zamiast go wypluć odruchowo go połknął i poparzył sobie przełyk. To dopiero było głupie.

Ryan

Uśmiechnął się na słowa Alexa i pocałował go delikatnie.
-Dziękuję za to, że ze mną jesteś. A teraz chodź, bo naprawdę umrzesz mi tutaj z głodu - zaśmiał się.

Alex

Alex wziął kawałek pizzy i mgnieniu oka go pochłonął.
- W sumie to nigdy mi nie opowiadałeś o tym czemu zostałeś nauczycielem. Zawsze to chciałeś robić w życiu?

Ryan

-Nie, kiedyś chciałem zostać koszykarzem. Nadal bym tego chciał, ale to raczej nierealne marzenie. Zawsze byłem dobry z literatury, więc postanowiłem ją studiować, później skończyłem pedagogikę i tak zostałem nauczycielem - wyjaśnił i uśmiechnął się do niego. Z jego wielkich marzeń nie zostało już prawie nic, a on był skazany, na nudne życie przy sprawdzaniu klasowek.

Alex

- Wiesz, robisz coś fajnego. Wprowadzasz ludzi w zawiły świat książek. Tłumaczysz myśli wielkich poetów i pisarzy. Dzięki tobie twoi słuchacze. Zawsze podziwiałem ludzi, którzy rozumieją to wszystko.

Ryan

-A ja myślę, że to nic specjalnego. Cały czas robisz to samo. Rano wychodzimy do szkoły, później wracasz, sprawdzasz klasówki i przygotowujesz kolejne lekcję. Cieszę się, że teraz mam ciebie. Będę miał przynajmniej powód do uśmiechu - powiedział i spojrzał na mężczyznę. Uwielbiał go i chyba nic nie było w stanie tego zmienić.

Alex

Alex uśmiechnął się słysząc jego słowa - Ty też wywołujesz uśmiech na mojej twarzy- Kocham cię. Czasem mam wrażenie,że nisko siebie oceniasz. Z czego to wynika kochanie, przecież jesteś cudowny.