Pokój nr 2

Andreas

Teraz było mu głupio. Nie powinien wyciągać wniosków zbyt szybko.
-Przepraszam, nie chcę na ciebie naciskać. Nie musisz też czuć się odpowiedzialny za to, co do ciebie czuję - powiedział i wplótł swoje palce w dłoń chłopaka. To wszystko działo się tak szybko, że sam nie wiedział jak to będzie. Jednego czego był pewien, to swojej miłości do tego chłopaka.

Mark

- Dziękuję. - Tak, naprawdę był wdzięczny, ze chłopak go zrozumiał i nie naciskał na niego. - Ale wiesz, nie myśl, że zostawię to co do mnie czujesz w spokoju. Ja naprawdę chciałbym, aby coś z tego wyszło. - Może wtedy naprawdę byłby zdolny do poczucia czegoś więcej? Tylko co on teraz zrobi z Dannym? Chłopak na pewno poczuje się źle, gdy dowie się, że rozmawia z Andreasem w ten sposób, po tym jak niedawno się z nim przespał. Chociaż źle to chyba złe określenie...

Andreas

Cieszył się, że już wszystko sobie wyjaśnili. Położył głowę na klatce piersiowej mężczyzny i zamknął oczy.
-Zostaniesz na noc, prawda? - spytał. Wolał się upewnić. Nigdy wcześniej nie był o Marka zazdrosny. Dopiero w tamtym blondynie wyczuł zagrożenie. Nie chciał stracić swojego ukochanego. Będzie też musiał poszukać sobie innej pracy. Powinien to zrobić już dawno temu.

Mark

- Chciałbym zostać. - Ale nie mógł przecież zostawić Danny'ego samego, zwłaszcza, że powiedział, że wróci. Chociaż i tak jest późno, prawda? Może poszedł już spać? Oby, bo naprawdę chciał tu teraz zostać. W ogóle źle się czuł z tym co zrobił. Opuścił Danny'ego po jego pierwszym razie przeżytym z nim, a Andreasowi powiedział, że nic go z nim nie łączy. Chociaż właściwie nie byli parą, ani nic. Względem ich dwóch był nie fair. Czuł się głupio. Ale chyba nie mógłby spojrzeć teraz w oczy Danny'emu. Nie po tym jak poczuł coś do Andreasa, a z nim uprawiał tylko seks. Starał się odrzucić od siebie nieprzyjemne myśli, ale wciąż do niego wracały.
- Zostanę - powiedział pewnie po chwili czasu.

Andreas

Mruknął cicho i ułożył się przy nim wygodniej.
-Jestem już trochę zmęczony - powiedział cicho. To był bardzo długi dzień, ale skończył się tak dobrze. Zamknął oczy i zaczął myśleć o tym, co jutro będą mogli zrobić. Może pójdą do parku, albo po prostu posiedzą sobie razem.
Myślał tak przez chwilę, a później nie wiedząc nawet kiedy, zasnął.

Mark

Przez chwilę patrzył w uśpioną twarz Andy'ego. Pogłaskał go po policzku, a później ułożył się wygodniej i również starał się zasnąć. Niestety nie wychodziło mu to tak dobrze jakby chciał, bo nie mógł uspokoić nieprzyjemnych myśli. Jedynie słuchanie cichego oddechu go trochę uspokajało i odprężało. On również był zmęczony, ten dzień na pewno zostanie mu w pamięci na długo. Zasnął dopiero po dłuższym czasie.

Andreas

Obudził się z uśmiechem na ustach. Wydawało mu się, że miał naprawdę cudowny sen. Później jednak poczuł ciepłe ciało przy sobie i gorący oddech na szyi. Miał ochotę skakać z radości. Mark naprawdę tutaj był. Otworzył oczy i spojrzał na chłopaka. Wyglądał słodko. Pocałował go delikatnie w policzek i wstał z łóżka. Założył spodnie i bluzę, a później szybko pobiegł do stołówki. Okłamał jedną z kucharek, że czuje się bardzo źle i zabrał jedzenie do pokoju.
W pokoju zrobił jeszcze herbatę i znów założył spodenki. Dzisiaj miał po prostu wspaniały humor. Uśmiechnął się szeroko, kiedy spojrzał na szarowłosego. Nachylił się nad nim i złożył na jego ustach delikatny pocałunek.
-Śniadanie do łóżka - wymruczał prosto do jego ucha.

Mark

W pierwszym odruchu chciał iść znowu spać, ale uśmiechnął się gdy rozpoznał miły głos przy swoim uchu i otworzył oczy. Było mu cudownie ciepło i przyjemnie. Do tego nastrój poprawiała mu jeszcze rozpromieniona twarz Andreasa. Dopiero po dłuższej chwili skojarzył co mówił do niego chłopak. Śniadanie do łóżka? Jeszcze nikt nie zrobił mu śniadania do łóżka, to było naprawdę miłe. Przyciągnął go do siebie i złożył na jego ustach pocałunek.
- Dzień dobry - wymruczał zaspany. - Jesteś kochany - powiedział po czym spojrzał w stronę śniadania i znowu go pocałował.

Andreas

Zaśmiał się cicho i przytulił się do Marka. Miał ochotę cały dzień leżeć z nim w łóżku.
-Udało mi się zdobyć tylko kanapki. No i zrobiłem herbatę - powiedział. Nadal nie wierzył w swoje szczęście. Złożył pocałunki na jego policzkach i uśmiechnął się do niego szeroko.
-Masz jakieś plany na dzisiejszy dzień?

Mark

Przez chwilę się zastanowił. Chciałby spędzić z Andreasem cały dzień, ale wiedział, że musi spotkać się też z Dannym i wytłumaczyć mu dlaczego go nie było. Ale przecież nie przyzna się co tak naprawdę robili z Andym. Może powie mu, że chłopak tak źle się czuł, że nie mógł go opuścić? Cholera, jak on nienawidził kłamać.
- Mam zamiar wyjść z tobą po południu - oznajmił z uśmiechem na ustach. - Co ty na to? - Dopiero po południu bo coś czuł, że rozmowa z Dannym będzie długa.

Andreas

-Bardzo chętnie - powiedział z uśmiechem i przyniósł kanapki do łóżka. Usiadł obok Marka i podał mu herbatę. Już dawno nie miał tak dużej ochoty na jedzenie. Widział, że spadł śnieg. Uwielbiał śnieg.
-Lubisz zimę? - spytał po chwili i dał ugryźć Markowi swoją kanapkę.

Mark

Wziął łyka herbaty i odgarnął swoje włosy z twarzy. Trochę mu przeszkadzało, że jest taki nie ogarnięty, ale postanowił to zignorować.
- Ogólnie wolę lato, ale zima mi nie przeszkadza. Jak byłem dzieckiem zawsze uwielbiałem tą zimową atmosferę, ale później mi trochę przeszło. - Cóż jak był dzieckiem wszystko wyglądało inaczej. - Chociaż, głupio się przyznać, ale do tej pory lubię rzucać się śnieżkami. A ty ją lubisz?

Andreas

-Uwielbiam - odpowiedział zadowolony. - Szczególnie wtedy, kiedy pada śnieg. - Było tyle rzeczy, których chiał się dowiedzieć, że nie wiedział od czego ma zacząć.
-Jesteś stąd? - spytał i upił łyk kawy. Nigdy nie zauważył, żeby szarowłosy wyjeżdzał z internatu na dłużej. Może mieszka gdzieś daleko, albo tak jak on nie ma do kogo wracać.
Był w tej szkole już drugi rok, a dopiero teraz zaczął z kimś rozmawiać. No i w końcu zachowuje się jak prawdziwy on, a nie ten, który ma wszystko i wszystkich gdzieś.

Mark

- Tak, moi rodzice mieszkają w tym mieście, ale nie mam z nimi zbyt dobrego kontaktu. Więc naprawdę rzadko się zdarza żebym ich odwiedzał. Już częściej jadę gdzieś na zawody, niż do nich - powiedział. Starał się utrzymać pogodny ton głosu, ale zawsze gdy przypominał sobie o rodzicach i o tym, że to przez nich wprowadził się do akademika, robił się trochę rozdrażniony.

Andreas

Zauważył, że głoś Marka się zmienił. Może nie lubił rozmawiać o swojej rodzinie. Potrafił go zrozumieć, bo dla niego także był to drażliwy temat. Uśmiechnął się do niego i pocałował go w policzek. Lubił na niego patrzeć. To był chyba najlepszy widok na świecie. Czuł się tak, jakby był w pokoju z samym Bogiem.
Przypomniał też sobie, że widział w gazecie ogłoszenie, dotyczące pracy w wydawnictwie. Będzie musiał tam jutro iść. W końcu musi znaleźć sobie normalną pracę. Nie chciał okłamywać Marka, ale bał się jego reakcji. Teraz jednak był pewien, że już nigdy więcej tego nie zrobi.