Pokój nr 2

Rafael

Niewielkie pomieszczenie w którym stoją dwa łóżka równolegle do siebie. Są one oddzielone biurkiem podzielonym na pół drewnianą „ścianką”, które stoi pod sporym oknem. Zaraz obok drzwi są dwie duże szafy na ubrania. W nogach łóżek są także niskie, około pół metrowe półki na których można ustawić książki. Na pomarańczowej ścianie wiszą dwie korkowe tablice, na których można przywiesić co tylko się chce. Wszystkie pokoje w akademiku wyglądają tak samo, a ich modyfikowanie jest surowo zabronione.

W pokoju są:
Andreas Biersack
i
Nao Kagami

Andreas

Wszedł szybko do pokoju i rzucił na łóżko swój szkolny plecak. Był zły, bo nie dość, że nie miał już żadnych pieniędzy, to musiał zostać po lekcjach dwie godzny dłużej.
Ruszył do łazienki i dwadzieścia minut później był już gotowy, by iść do swojej "pracy". Włożył do kieszeni telefon, a później założył buty i kurtkę. Wyszedł z pokoju równie szybko, jak do niego wszedł.
*z tematu*

Andreas

Otworzył drzwi kluczem i wpuścił Marka do środka. Jego pokój był jak zawsze bardzo czysty. Chociaż nie można było niczego wieszać na ścianach, on miał na jednej dużo zdjęć, które sam zrobił.
-Dziękuję, za odprowadzenie. Zostaniesz na chwilę? - spytał patrząc na niego z nadzieją. Wiedział, że ma ładne ciało, więc pozwolił, by jedno ramiączko jego czarnej bluzki trochę mu się zsunęło.

Mark

W pierwszej chwili chciał szybko zaprzeczyć i dopilnować żeby tylko chłopak poszedł spać do łóżka i wrócić do Danny'ego. Ale przeszło mu przez myśl, że było by to raczej niegrzeczne z jego strony. W ogóle to od kiedy on przejmuje się czy jego zachowanie jest dobre czy nie? Przecież zazwyczaj nie zachowuje się tak jak powinno się zachowywać. Więc dlaczego teraz nie chciał urazić jakoś tego chłopaka? Dlatego, że się źle czuł? Co się z nim dzieję, przecież nie powinien zawracać sobie głowy takimi sprawami. - Ja nie wiem - zaczął, a później spojrzał na Andy'ego. - Ale tylko na trochę - dodał kulawo i rozejrzał się po pokoju.

Andreas

Zrobiło mu się trochę przykro i postanowił skończyć swój plan. Jednak się pomylił. Poprawił swoją bluzkę i spojrzał na Marka. Na jego twarzy nie było nawet cienia uśmiechu.
-Jeśli nie chcesz, możesz po prostu powiedzieć. Widzę, że wolisz wracać do swojego kolegi, więc już cię nie zatrzymuję - wyrzucił. - I jeszcze raz dziękuję za pomoc.
Nie zwracając uwagi na chłopaka, ściągnął swoją bluzkę i zaczął szukać innej. Musiał się przebrać. Nie wiedział jak to się stało, ale po jego policzkach popłynęły łzy. Teraz modlił się o to by chłopak szybko stąd wyszedł.

Mark

Przez chwilę jego wzrok błądził po fotografiach poumieszczanych na ścianie. Zdziwił się słowami Andreasa, no naprawdę go nie rozumiał. Najpierw się złości, później wszystko jest już w porządku, a teraz znowu staje się dla niego chłodny. O co chodzi? Spojrzał przez chwilę na odsłonięte ciało chłopaka, a po chwili odwrócił wzrok nie chcąc go peszyć.
- No dobrze, jeżeli chcesz to już pójdę, ale myślałem, że jednak będę mógł z tobą spędzić choć trochę więcej czasu. Nie kłamałem jak mówiłem, że chciałbym cię lepiej poznać. - Ty najwyraźniej nie chcesz poznać mnie, cisnęło mu się na usta. Z drugiej strony miał wrażenie, że coś jest bardzo nie w porządku.

Andreas

Westchnął cicho i odwrócił się do chłopaka, nadal z nagim torsem.
-Nie o to chodzi - powiedział trochę zawstydzony. Nigdy nie dzielił się z nikim swoimi uczuciami. - Po prostu nie chcę cię do niczego zmuszać, a to, jak powiedziałeś, że zostaniesz tylko na chwilę bardzo jasno pokazało, że jednak tego nie chcesz.
Nie wiedział, czy nie zakręcił tej wypowiedzi. Nie wiedział też co ma teraz o tym wszystkim myśleć.

Mark

Jego wzrok znowu spoczął na odsłoniętej klatce piersiowej Andreasa. Walczył z tym żeby się nie zarumienić po tym jak z łatwością doszedł do wniosku, że chłopak zdecydowanie ma ładne ciało. Szybko odwrócił wzrok i wbił go z powrotem w twarz Andy'ego.
- Przecież mnie do niczego nie zmuszasz. Uwierz mi, że nawet jeżelibyś chciał to i tak zrobię po swojemu. Niestety tak już mam... Wybacz, nie chciałem aby zabrzmiało to tak jakbym jak najszybciej chciał stąd wyjść. Po prostu, nie za bardzo wiem co robić w tej sytuacji.

Andreas

Wytarł mokre policzki dłońmi. Zupełnie o nich zapomniał.
-Nic się nie stało - powiedział cicho. On także nie wiedział co ma teraz zrobić. Jeszcze nikt nigdy nie był w jego pokoju.
-Jeszcze nikt przed tobą tutaj nie był - wyznał i spuścił wzrok. Jego policzki na pewno znów były czerwone. Nikt nigdy tak na niego nie działał.

Mark

Podszedł kilka kroków w jego stronę. Nie umknęło mu to jak chłopak przeciera swoje policzki. Coś go zakuło mocno w serce. Teraz czuł się jeszcze bardziej zdezorientowany.
- Więc cieszę się, że mogę być tym pierwszym. I zastanawiam się dlaczego to akurat ja mogę nim być. Andreasie... Jeżeli czymś cię uraziłem to... nie chciałem tego - Nie wiedział co innego mógłby powiedzieć.

Andreas

Teraz był zawstydzony jak nigdy w życiu. Może gdyby nie to, że ktoś zniszczył mu życie i zmusił go do tego, by robił to co robi wszystko byłoby inaczej. Nie mógł powiedzieć Markowi prawdy.
-Nic się nie stało - powiedział i wyjął z szafki koszulkę. Było mu jednak strasznie gorąco.
-Lubisz sport, prawda? - spytał chcąc zmienić temat. Wbrew pozorom wiedział sporo o swoim "nowym" koledze.

Mark

Chyba mu ulżyło tą nagłą zmianą tematu. Czuł się niezręcznie, a rozmowa o sporcie na pewno mogła mu trochę pomóc. W końcu on mógłby o tym mówić i mówić, niczym się nie przejmując.
- Tak, chociaż lubię to za mało powiedziane. Nie wyobrażam sobie życia, bez uprawiania sportu. A skąd o tym wiesz? - zapytał.

Andreas

Uśmiechnął się i usiadł na łóżku, a później kiwnął delikatnie głową. Miał nadzieję, że Mark także usiadzie.
-Kilka razy widziałem jak grasz. Jesteś chyba najlepszy - powiedział z uznaniem. Kilka razy to raczej niedopowiedzenie. Widział chyba każdy jego mecz. - Masz ochotę na kawę? - W pokoju nie można było trzymać takich elektrycznych czajników, ale on oczywiście miał swój. Był jednym z najlepszych uczniów w szkole, więc raczej nic by mu za to nie zrobili.

Mark

- Właściwie to chętnie - odparł. Jego humor właśnie poprawił się o jakieś sto procent. Na jego usta wpłynął szczery, szeroki uśmiech, a oczy mu się śmiały - Wiesz, to miłe słyszeć coś takiego. A ty? Grasz w coś? Albo interesujesz się czymś szczególnym? - zapytał zaciekawiony i podszedł do łóżka. Usiadł na jego skraju i okrył się trochę kołdrą. Miał nadzieję, że nie będzie to przeszkadzać Andy'emu, bo wciąż było mu trochę zimno.

Andreas

Szybko zrobił im kawę i dopiero wtedy, kiedy podał kubek chłopakowi, odpowiedział na jego pytanie.
-Do uprawiania sportu raczej się nie nadaje, ale bardzo lubię go oglądać - powiedział. W myślach dodał jeszcze, że lubi go szczególnie wtedy, kiedy to on jest na boisku.
-A ja lubię robić zdjęcia. - Jego największym marzeniem był profesjonalny aparat fotograficzny. W swojej szufladzie miał nawet kilka zdjęć Marka z meczów, ale o tym nikt nie mógł wiedzieć.