Park

Takahiro

-Praca, jak i poszukiwanie szczęścia.- zaśmiał się cicho.
- W jakiej branży pracujesz?.- obrócił się teraz w jego kierunku aby móc na niego swobodnie spoglądać.

Tristan

Tristan zagryzł wargę. I co niby miał odpowiedzieć? Nie żeby się wstydził, ale wyznawać nieznajomej osobie takie rzeczy... Chociaż właściwie nie musi mówić, jaką drogą do tego doszedł. A może kiedyś w przyszłości przyda mu się informacja o tym, jak ludzie tutaj reagują na wzmianki o takich rzeczach.
- Prowadzę dwa domy publiczne, jeśli wolisz: burdele. - Patrzył na swojego rozmówcę hardo. Był ciekawy, jak ten zareaguje. - Może tutaj też rozkręcę interes. Jeśli mi się to opłaci.
Zmarszczył brwi, przypominając sobie słowa, które padły przed pytaniem Takahiro.
- Co to znaczy poszukiwanie szczęścia?

Takahiro

- Ciekawy interes, chociaż nigdy w takich miejscach nie byłem.- zaśmiał się uroczo i spojrzał mu w oczy.
- Chce się ustatkować, jako muzyk, mam dość, ciągłych podróży, chce kogoś znaleźć aby zostać już na stałe w jednym miejscu.- uśmiechnął się i na chwilę rozmarzył.
- Każdy szuka czegoś w swoim życiu.

Tristan

Wyglądało na to, że Takahiro jest w dobrym humorze. W dodatku zaraził swoim uśmiechem Tristana, któremu udzielił się nastrój rozmówcy.
- Nie śmiałbym cię o nic takiego podejrzewać. - Przyjrzał się czarnowłosemu mężczyźnie, wprawnym okiem oceniając jego posturę i ciekawe rysy twarzy. - Pewnie nie musisz korzystać z usług osób pracujących w tej branży, bo i tak mężczyźni i kobiety się za tobą oglądąją, więc masz w czym wybierać. - Zawahał się, a potem dodał: - Wybacz moją bezpośredniość. Przywykłem do tego, że mówię to, co myślę o wyglądzie danej osoby. To ważne w mojej pracy.
Tristanowi robiło się coraz zimniej, ale szkoda mu było opuszczać nieznajomego, więc wstał i pocierając dłonie, zaczął krążyć wokół ławki, na której siedzieli.
- Muzyk mówisz? Na czym grasz?
Zatrzymał się przed Takahiro.

Takahiro

- Oj tam, tylko zazwyczaj chcą tylko ciała mojego i pieniędzy.-zaśmiał się ponuro, widząc że mężczyźnie jest zimno, wpadł na pomysł.
- Gitarze, czasami na fortepianie.- uśmiechnął się i wstał.
- Zapraszam na wino do mnie, bo widzę że trochę marzniesz.- uśmiechnął się do niego prowokacyjnie.

Tristan

- Czy to źle, że chcą twojego ciała, jeśli jest warte tego, by na nie patrzeć i go pożądać? Bo z pieniędzmi się zgodzę. - Mrugnął do niego.
Tristanowi przeszło przez myśl, że słowo "tylko" odnosi się do tego, że Takahiro oczekuje czegoś więcej. Ale w świecie Duke'a od najmłodszych lat nie było miejsca na jakieś głębsze uczucia. Żył bez nich i świetnie się z tym czuł.
- Też kiedyś chciałem na czymś grać. Czymkolwiek. Ale jakoś nigdy nie było na to czasu, a teraz już chyba za późno. Myślę, że chciałem mieć po prostu jakieś hobby. - Zmarszczył brwi, nagle sobie coś uświadamiając. - Zresztą, w ciągu paru ostatnich lat przestało mi już zależeć.
Potarł dłońmi ramiona.
- "Wino" mówisz? Chętnie się trochę ogrzeję, zanim wrócę jakimś cudem do siebie, żeby ogarnąć bałagan, który zostawiłem w przedpokoju.
Zmrużył oczy i uniósł delikatnie kącik ust. Zastanawiał się, czy nowy znajomy zaproponował mu coś więcej niż wino, ale tak czy siak zamierzał skorzystać z propozycji. Strasznie przemarzł. Żałował, że nie zabrał cieplejszych ubrań. Chociaż... Może nie żałował?

Takahiro

- Źle, że chcą tylko mojego ciała.- wyszeptał i wskazał dłonią na bramę.
- No to zapraszam do mnie.- zaśmiał się i ruszył powolnym krokiem w kierunku swojego mieszkania. Miał zamiary do tego mężczyzny.
*z tematu*

Tristan

- Wiesz, na pewno jesteś fajnym facetem, wystarczy cię tylko poznać. Ale świat tak działa: najpierw ludzie oceniają wygląd i na tej podstawie podejmują decyzję, czy warto kogoś bliżej poznawać czy raczej sobie odpuścić - powiedział Tristan, idąc za mężczyzną. Ręce trzymał w kieszeni, ale mając wrażenie, że czarnowłosy jest jakby trochę bardziej przygaszony niż na początku, zapragnął nagle położyć rękę na jego ramieniu i cofnąć w jakiś sposób swoje słowa. Nie zrobił tego, zacisnął tylko ukryte w kieszeniach dłonie w pięści. - Pomyśl o tym tak: jesteś atrakcyjny, masz większe szanse na to, że ktoś zechce cię poznać niż ten, kto jest nijaki, brzydki.
Szedł o krok za swoim towarzyszem, pozwalając, by ten wskazywał mu drogę.

*z tematu*

Tristan

Jak na złość nie mógł złapać żadnej taksówki, żaden przechodzień nie chciał się zatrzymać, widząc, że Tristan rękę zaciśniętą ma na butelce. Wszyscy omijali go szerokim łukiem.
Dlatego postanowił, że spróbuje wrócić przez park, tą drogą, którą przyszedł. O ile ją znajdzie. Pociągnął łyk wina prosto z butelki i wszedł do parku przez tą samą bramę, przez którą go opuścili z Takahiro jakiś czas temu.

Takahiro

Wbiegł do parku o mały włos nie przewracając się. Zauważył przed sobą mężczyznę.
- Stój.- zawołał i go dogonił, stanął przed nim i go zatrzymał, spojrzał mu w oczy na policzkach Takahiro widniały jeszcze ślady po łzach.
- Powiedz mi co zrobiłem źle?.- wyszeptał

Tristan

- Jezu... - Tristan był naprawdę przerażony, widząc w świetle parkowej latarni twarz Takahiro. - Płakałeś? - Przyjrzał mu się uważnie. - Hej, po prostu nam nie wyszło. Nie jestem osobą, którą możesz związać i robić z nią co tylko chcesz. Chyba przeżyjesz jeden wieczór bez seksu, co? - Zaśmiał się, choć wiedział, że sztuczność tego dźwięku dla każdego byłaby oczywista.

Takahiro

- Chce poznać o co w tym wszystkim chodzi.- warknął i spojrzał na niego był zły.
- Jakiś powód musi być skoro nie chciałeś ściągnąć koszulki a potem takie zachowanie.- spojrzał na niego i łapiąc go za rękę poprowadził do ławki, usiadł po czym pociągnął mężczyznę aby sam to zrobił.

Tristan

- Niby czemu miałbym ci mówić? - zapytał Tristan, siadając na ławce obok mężczyzny. - To moje prywatne sprawy, a ciebie prawie nie znam.
Patrzył sztywno przed siebie, utkwił wzrok w jednej z gałęzi i udawał, że przestał zwracać na chłopaka uwagę.

Takahiro

Spuścił głowę, no właśnie nie znali się.
- Jednak moja sprawa skoro uciekasz.- wyszeptał, i podkulił nogi pod siebie, ułożył głowę na swoich kolanach.
- Wyczułem coś na twoich plecach.- spojrzał na niego.

Tristan

Gdyby Tristan już nie siedział w bezruchu, zastygłby w nim w tej chwili. Wydawało mu się, że czas się zatrzymał albo przynajmniej zwolnił do tego stopnia, że nawet szum liści na drzewach rozciągnął się tak, że nie sposób było go zidentyfikować, czy choćby odróżnić od ciszy. Wiatr, który jeszcze parę sekund temu Tristan czuł we włosach, gdzieś zniknął.
Takahiro wyczuł moją bliznę, przemknęło mu przez myśl, w następnej chwili w jego głowie zapadła mentalna cisza. Mężczyzna na krótki moment odciął się od wszystkich myśli, uczuć, emocji, od całego świata.
A potem wróciło mu logiczne myślenie. Nie przypominał sobie, żeby chłopak dotykał go w miejscu, gdzie nosi tę skazę. Nie był pewny, ale... Ale mógł przecież wywnioskować, że coś tam mam po tym, że nie chciałem zdjąć koszuli.
- Niby co tam wyczułeś?
Świat wrócił na swoje miejsce, czas znowu zaczął biec do przodu, niedościgniony, niemożliwy do zatrzymania, a Tristan odwrócił twarz w stronę swojego rozmówcy.