Park

Alex

Prywatny koncert ze śpiewającym Tomem nie wywołał w Alexie większego entuzjazmu. Widocznie Tokiya chciał podkreślić jakie mężczyzna ma dla niego znaczenie.
- Znasz jaką japońską melodię?

Tokiya

Pytanie Alexa o mało go nie zagięło. Zresztą było widać, że nie specjalnie interesuje go śpiew Toma. No, ale cóż. Zastanowił się przez chwilę, po czym kiwnął twierdząco głową. W następnej chwili już zaczął grać. Jeden z pierwszych utworów, których się uczył. Jeden z nielicznych, które grał przy ojcu, któremu nie bardzo podobało się zamiłowanie syna do gitary. Ale była piękna. Japońska. Jak żywa. Tokiya zamknął oczy i naprawdę z lekkim uśmiechem, czuł, że przenosi się do innego świata.

Alex

Alex wpatrywał się w grającego chłopaka jak zahipnotyzowany. Spod jego palców płynęła cudowna, kojąca melodia. Alex na chwilę przypomniał sobie sady kwitnących wiśni, zapach wanilii...Poczuł jak do jego oczu napływają łzy. Znał tą melodię...

Tokiya

Otworzył oczy dopiero, gdy skończył grać utwór. Spojrzał wtedy na Alexa i zdziwił się mocno. A przynajmniej na pewno zmartwił. Najwyraźniej chłopak był bardziej przywiązany do Japonii, niż on sam. Dla niego Japonia to był przede wszystkim jego ojciec, którego już z nim nie było. Westchnął cicho i odłożył ostrożnie gitarę, żeby przysunąć się bliżej chłopaka i nieco niezręcznie objąć go ramieniem. Nie do końca potrafił zachować się w takiej sytuacji.
- Nie martw się, jeszcze tam wrócisz. Zawsze pamiętałem Japonię, jako piękne i magiczne miejsce, ale mój tata... powtarzał, że nieważne, gdzie jesteś na tym świecie, ten kraj jest zawsze przy tobie. Własnie tutaj - dodał, nieśmiało kładąc otwartą dłoń na piersi Alexa. Uśmiechnął się przy tym do niego pogodnie.

Alex

Słowa Tokiya podniosły go na duchu.Dotyk jego dłoni był bardzo przyjemny.Alex położył rękę na jego dłoni i delikatnie ją ścisnął -Dziękuje - wyszeptał - Czasem mama nuciła mi tą melodie gdy byłem mały. Czasem się boję że zapomne rodziców i japonię.

Tokiya

Uśmiechnął się do niego i jedynie fartem zorientował się, co chciał zrobić. Nie, Tokiya, to nie Tom! Nie możesz go całować! - upominał się w myśli. Naprawdę nie mógł uwierzyć, że chciał to zrobić. Ot cmoknąć go dla pocieszenia, ale przecież nie powinien, prawda? Bez względu na to, czy powiedzieli sobie z Tomem, czy są oficjalnie razem, czy nie... Zarumienił się nieco i odchrząknął cicho. Alex trzymał jego rękę, więc ta wciąż tkwiła na jego klatce piersiowej. Czuł, jak bije mu serce.
- Takich rzeczy się nie zapomina - odparł wreszcie z lekkim uśmiechem. - Szczególnie, że się o to martwisz. Spróbuj przed snem zacząć sobie powtarzać, że nie przyśnią ci się różowe słoniki - powiedział, puszczając mu oczko. Tak, chyba naoglądał się za dużo filmów, ale przecież tak jest. Im więcej się o czymś myśli, tym lepiej utrzymuje się to w naszej pamięci.

Alex

Alex uśmiechnął się na słowa Tokiya chodź nie do końca zrozumiał co miał na myśli. Kiedy siedzieli tak blisko siebie, chciał poczuć go jeszcze bliżej i jeszcze mocnej.
- Jesteś wyjątkowym chłopakiem- powiedział wciąż trzymając jego rękę - Gdybym poznał cię w innych okolicznościach...
Alex przerwał zdanie. Bał się,że powie coś za dużo. Pomyślał o Ryanie i chłopaku Tokiya. Po chwili pozwolił chłopakowi zabrać rękę. Wiedział,że ten i tak już poczuł, że jego serce bije jak oszalałe.
- A jaki jest ten twój Tom? Długo się znacie?
Liczył,że rozmowa o partnerach ostudzi atmosferę.

Tokiya

Cieszył się jedynie, że Alex nie czuje, jak jego serce tłucze się niespokojnie. Nie wiedział, co takiego w nim było, że gdy tylko odrobinę się do siebie zbliżyli, wszystko mu się mieszała. Zabrał niespiesznie rękę od niego i uśmiechnął się, może nawet nieco nieśmiało na jego słowa. Pytanie o Toma stanowczo go zaskoczyło. Zupełnie, jakby Alex chciał mu przypomnieć, że powinni utrzymywać odrobinę dystansu.
- Właściwie... nie tak długo - odparł z głupią miną. - To było jeszcze w tym miesiącu. Nagle się pojawił i postawił mój świat na głowie - stwierdził pogodnie. - Ale to dobrze. Jakkolwiek nasza znajomość się dalej potoczy, był pierwszą osobą, która do mnie dotarła. Jest starszy, ale w ogóle mi to nie przeszkadza. Świetnie śpiewa, no i musiałbyś zobaczyć, jak rysuje - dodał, a w jego głosie słychać było podziw. - To naprawdę super facet. W ciągu ostatniego czasu dużo się wydarzyło. A Ryan? - odbił mu to pytanie, będąc ciekawym, co Alex może mu o nim opowiedzieć.

Alex

W głosie Tokiya można było wyczuć jakąś fascynację Tomem. Nie zupełnie Alex chciał to usłyszeć, ale przecież sam był sobie winny. To on o to zapytał. Nie bardzo rozumiał jak ma pojąc słowa,że Tom był pierwszym, który do niego dotarł. W łóżku?...- przeszło mu przez myśl. A potem padło pytanie o Ryana. Sam nie wiedział co powiedzieć. Dużo wiedział jaki Ryan jest w łóżku a po za nim dopiero się poznawali.
- Ryan jest uroczy. Świetnie się dogadujemy na każdej płaszczyźnie. W sumie znamy się dopiero dwa dni, ale było to bardzo intensywne dni. Chcemy się poznać bliżej. Rzadko się spotyka tak fajnych facetów. Chyba obaj mamy szczęście.

Tokiya

- Tak, najwyraźniej mamy szczęście - odpowiedział mu, ale czort wie, dlaczego wpatrywał mu się przy tym tak głęboko w oczy. Czuł się trochę jak hipokryta. Najchętniej wychwalałbym Toma pod niebiosa, ale jednocześnie nie mógł oderwać wzroku od Alexa. Czy to dlatego, że byli sobie bliscy kulturowo i z pewnością wiekowo? Czy po prostu zwyczajnie mu odbija? Nie miał pojęcia. Odchrząknął nieco, odwracając niechętnie od niego spojrzenie. "Bardzo intensywne dni" - dlaczego zabrzmiało mu to dość... dwu... albo po prostu jednoznacznie?

Alex

- Chociaż czasem - zaczął mówić Alex, spuszczając głowę - Możemy spotkać na swojej drodze kogoś innego, wyjątkowego. I chodź czujemy się szczęśliwi, to ta druga osoba może wywrócić nam świat do góry nogami. Przepraszam,że to mówię i jestem taki bezpośredni, ale chcę żebyś wiedział,że ty jesteś kimś takim co miesza mi w głowie. Chce by to było jasne. Może nie będziesz chciał kontynuować tej znajomości.
W oczekiwaniu na odpowiedź, nie spojrzał na Tokiya ani razu.

Tokiya

Słowa Alexa kompletnie powaliły go na łopatki. Matko. Co on miał mu teraz powiedzieć? Właściwie to doskonale zdawał sobie sprawę, że działają na siebie, że rozumieją się bardzo dobrze, mają bliskie sobie pochodzenie. Była między nimi chemia. Ale przecież Tom.
- Cholera... - zaklął cicho Tokiya, odwracając wzrok gdzieś w drugą stronę. - Problem polega na tym, że zdaję sobie z tego sprawę. I to działa w dwie strony, ale... - urwał na chwilę. - Nawet jeśli wiem, że to stąpanie po cienkim lodzie... nie chcę rezygnować z naszej znajomości... - powiedział cicho, wpatrując się w leżącą obok niego gitarę. - Lubię cię, Alex.

Alex

Alex delikatnie dłonią dotknął jego twarzy. Ruchem ręki zmusił chłopaka b spojrzał na niego. Zbliżył się do niego, tak iż czuł jego ciepły oddech. Musiał to zrobić...
- Wybacz mi - wyszeptał - lód zaczyna pękać.
Spoglądając w jego oczy złożył na jego ustach pocałunek, delikatny niczym muśnięcie.

Tokiya

Poczuł niespodziewanie dreszcze, gdy dłoń chłopaka dotknęła jego policzka. Chwilę później po prostu zapomniał jak się oddycha. Czuł, że w żołądku wszystko mu się przewraca. Nie był nawet w stanie odwzajemnić tego muśnięcia. Matko, co ten człowiek z nim robi?! Przecież mu nie wolno! Obiecywał sobie, prawda?
Wpatrywał się w jego twarz przez długą chwilę, a jego własna przypominała dorodnego buraka. Wreszcie znów odwrócił od niego, próbując złapać oddech. Chciał coś powiedzieć, ale nic co przychodziło mu do głowy, nie wydawało się być odpowiednim do wypowiedzenia w tej chwili. Po prostu przymknął powieki i przez chwilę próbował dojść do siebie. Nie spodziewał się, że tak delikatny całus może doprowadzić go do takiego stanu rozchwiania emocjonalnego.

Alex

Alex nie wiedział jak się zachować. Tokiya praktycznie nie odwzajemnił pocałunku, tylko odwrócił się od niego. Sato poczuł,że go zaskoczył i to chyba nie zbyt pozytywnie.
- Przepraszam cię . Ja...sam nie wiem co się ze mną przy tobie dzieje.