Biblioteka

Rafael

Ciche miejsce przepełnione książkami. Można tu znaleźć nowości, jak i stare tomiska. Prócz tego jest tu dziesięć komputerów z dostępem do Internetu. W dużej mierze spotyka się tu uczniów. Bibliotekarką jest starsza, miła kobieta.

Adam

Wszedł do biblioteki, uśmiechnął się do kobiety przy biurku i powędrował między półki z książkami. Gdy sobie jedną wybrał, usiadł przy stole i zaczął czytać.

Tom

Tom, kątem oka dostrzegł, że ktoś siada koło jego stolika. Uniósł głowę znad swojej książki i zerknął na osobę, która już była zaczytana w swojej lekturze. Chłopak wydawał się być bardzo pochłonięty treścią książki, nie zauważył nawet zaciekawionego spojrzenia, którym przez chwilę obdarzył go Tom.

Adam

Rzeczywiście nie od razu zauważył, że ktoś prócz niego tutaj jest. Dopiero po dłuższej chwili zaczęło mu się wydawać, że ktoś patrzy, więc odwrócił głowę w tamtą stronę. Napotkał wzrokiem na ciemnowłosego mężczyznę. Uśmiechnął się lekko w jego stronę. Co z tego, że był to ktoś obcy? Trzeba być uprzejmym, a czytał kiedyś, że uśmiech może wywołać uśmiech na twarzy drugiej osoby.

Tom

Tom przez chwilę zapatrzył się na nieznajomego, widząc jak ten się do niego uśmiecha. Niepewnie odwzajemnił uśmiech, nie wiedząc o co może mu chodzić. Chłopak mógłby być od niego młodszy o jakieś sześć najwyżej osiem lat. Ale wydawał się być całkiem sympatyczny.
Nieznajomy spojrzał mu prosto w oczy i przez chwile patrzyli tak na siebie w milczeniu. Chwile później blondyn opuścił wzrok i przygryzł lekko dolną wargę. Tom uśmiechnął się chytrze i powoli podniósł się ze swojego miejsca, zaznaczając wcześniej zakładką stronę, na której skończył czytać książkę. Powoli wstał od swojego stołu i podszedł do miejsca, w którym siedział szarooki blondyn. Trochę nieśmiało dosiadł się do niego i powiedział:
- Cześć.
A po chwili dodał:
- Jestem Tom, a ty?
Niepewny czy chłopak się go nie przestraszy, albo czy nie zacznie go uważać za dziwaka, który zaczepia nieznajomych, czekał na odpowiedź.

Adam

Spojrzał na niego znów i uśmiechnął się lekko. Chociaż nie, w sumie z jego twarzy nie schodził uśmiech. Nadal z otwartą książką w rękach, zdecydował się odpowiedzieć.
- Adam.
Jakoś nigdy nie uważał, żeby dziwnym było chcieć poznać drugiego człowieka. No, bo przecież każdy na początku jest obcy, prawda?

Tom

Na tym się skończył pomysł, co Tom mógłby powiedzieć do tego chłopaka. Adama. Jednak niezaprzeczalnie jego uśmiech go fascynował.
- Co czytasz?- zapytał chcąc dalej utrzymać rozmowę, ale wciąż był niepewny tego jak postrzega go Adam i co o nim myśli...

Adam

Spojrzał na książkę, bo właściwie zdążył już zapomnieć, co czyta. Uśmiechnął się do samego siebie, nieco rozbawiony.
- Zielona mila, Stephen King - powiedział w końcu. - A ty co czytałeś? - zapytał od razu, wciąż się uśmiechając. Chyba powoli zaczynał wyglądać dziwne.

Tom

- "Łowca Snów" również tego samego autora. Czytałem kiedyś Zieloną Milę, była w porządku.
Tom zapatrzył się na zegarek, który znajdował się za plecami Adama.
Szlag, już tak późno, zaraz idę do pracy...- pomyślał.
Nie chciał odchodzić, ale nie zostało mu jeszcze dużo czasu. Przed pójściem do pracy musiał jeszcze wyjść ze swoim psem. Chociaż z drugiej strony nic nie powinno się stać gdyby odrobinę się spóźnił...

Adam

- A ja czytałem "Łowcę snów" - zaśmiał się, ale szybko zorientował się, że może nie powinien i ucichł nieco, jednak uśmiech wciąż miał na twarzy. - Śpieszysz się gdzieś? - zapytał, widząc jak ten zerka na zegarek.

Tom

- Właściwie to tak, za niedługo zaczynam pracę, ale mam jeszcze jakieś kilka minut.
Tom zaobserwował, że Adam ciągle się uśmiechał, a jego uśmiech naprawdę dodawał mu otuchy. Był taki przyjazny... Teraz niewielu ludzi stać na tak szczery i niewymuszony uśmiech, zwłaszcza w stosunku do nieznajomych.

Adam

To brzmiało tak, jakby te ostatnie minuty wolnego czasu chciał poświęcić mu. Albo sobie wymyślał, co było całkiem prawdopodobne.
- Och... Gdzie pracujesz? - zapytał od razu, zamykając w końcu książkę. Stronę pamiętał, bo za dużo przeczytać nie zdążył.

Tom

- Pracuję w klubie, jako barman. Już od dwóch lat właściwie. Nigdy cię tam nie widziałem, nie jesteś typem imprezowicza?
Adam na pierwszy rzut oka wydawał się być cichy i spokojny, więc Tom pomyślał, że może chłopak po prostu nie lubi takich miejsc.

Adam

- Zgadłeś. Aż tak po mnie widać, że jestem nudziarzem? - zaśmiał się cicho. Cóż poradzi? Wolał dobrą książkę, niż imprezowanie. Ale od dobrej zabawy nie stronił. Po prostu raczej mało miał okazji, żeby wyjść gdzieś i zabalować. Nie lubił wychodzić sam, a ostatnio nie miał nikogo do towarzystwa.

Tom

- Tak... trochę widać.- Tom roześmiał się cicho, on czasami po prostu musi być złośliwy. Już nic na to nie poradzi, że ma taki, a nie inny charakter.- Ale nic w tym złego, ja sam też bardzo lubię posiedzieć w bibliotece czy w parku, z dobrą książką w ręku albo ze szkicownikiem, od czasu do czasu.- Dodał po chwili.
-Nawet nie wiesz jak mi się nie chce iść do pracy i cię tu zostawiać, ale niestety muszę już lecieć. Mam nadzieję, że jeszcze się kiedyś spotkamy.