Sypialnia

Tristan

Po przejściu przez okrągły otwór na górne piętro przez proste drewniane drzwi można wejść do sypialni. Pomieszczenie wygląda zjawiskowo ze względu na przezroczystą zaokrągloną szybę. Na tej wysokości nie widać już dachów innych budynków, jeśli nie sporzy się trochę w dół. Pozostałe ściany i podłogę pokrywają lustra, a sufit jest przezroczystą taflą szkła, co sprawia, że stojące na środku pomieszczenia okrągłe łóżko zasłane białą, satynową pościelą wydaje się unosić na chmurach. Przezroczyste powierzchnie można za pomocą pilota przysłonić panelami zakrywającymi, włączy się wtedy zainstalowane w podłodze oświetlenie. Również drzwi z tej strony ukryte są za lustrem. Żeby je otworzyć trzeba musnąć szkło na wysokości znajdującej się po drugiej stronie klamki dłonią, a czujnik dotyku sprawi, ze drzwi uchylą się do środka. Poza dużym łóżkiem w pokoju nie ma żadnej innej rzeczy.

Tristan

Wszedł przez otwór na górę i nacisnął klamkę najbliższych drzwi, od razu orientując się, że wszedł do łazienki. Nie miał na nic siły, zdecydował, ze weźmie prysznic jutro rano. Przekręcił gałkę drugich drzwi, a jego oczom ukazał się najpiękniejszy widok na świecie: duże, zasłane łóżko stojące na środku pomieszczenia. Zrzucił z siebie wszystkie ubrania i, kładąc je na lustrzanej podłodze, padł twarzą na posłanie. Zamknął oczy, a po chwili już spał.

Tristan

Zbudziły go wpadające przez oszklony dach promienie słoneczne i niesamowite gorąco. Pokój nagrzany był niczym ogromny piec. W dodatku lustra odbijały blask słońca do tego stopnia, że miał wrażenie, iż zaraz oślepnie od nadmiaru światła. Po omacku sięgnął ręką w bok, w stronę nienagannie wygładzonej poduszki. Od dawna już nie wiercił się po nocach na posłaniu, choć wciąż dręczyły go koszmary, z których nie potrafił się wybudzić. Jedyną zmianą od wczorajszego wieczoru było to, że obrócił się na plecy. Jego dłoń zacisnęła się na pilocie, który zobaczył wczoraj kątem oka. Przewrócił się na brzuch i uchylił lekko oczy. Śnieżnobiała, satynowa pościel też dawała mu się we znaki. Odszukał przyciski odpowiadające za użycie paneli zakrywających szyby i nacisnął je. Obserwował, jak w dość szybkim tempie całe światło wpadające do pomieszczenia zostaje odcięte i na parę sekund robi się zupełnie ciemno. Potem zapaliły się zainstalowane w podłodze lampy. Ich niebieski blask był przyjemnie rozproszony. W sypialni nadal było niesamowicie ciepło, ale gdzieś o skraj jego umysłu otarło się niemal niemożliwe do usłyszenia buczenie cicho pracującej klimatyzacji. Teraz Tristan mógł spokojnie wyjść z łóżka, choć żal mu było opuszczać przyjemnie miękkie posłanie. Wczoraj z powodu zmorzonego zmęczeniem umysłu nie zabrał z walizki żadnych ubrań na zmianę, więc zmuszony był zejść na dół nago. Gdy podchodził do drzwi, lustra kilka razy odbiły jego sylwetkę na czarnym tle przysłaniającej szklane ściany osłony. Musnął palcami ukryte wyjście z pomieszczenia, a potem wszedł na kręcone, marmurowe schody, po których zszedł do salonu.

*wychodzi*

Tristan

Po tym, jak zahaczył o garderobę, żeby zabrać ubrania na jutro i zostawić tam te, w których chodził tego dnia, w samej bieliźnie przeszedł przez salon i po schodach do swojej sypialni. Sprawdził, czy szklana ściana jest przesłonięta panelami i położył się do łóżka.
Długo jednak nie potrafił zasnąć, zastanawiając się, co takiego przytrafiło się chłopakowi śpiącemu na dole. Teraz żałował, że odłożył zadawanie pytań o tę sprawę na jutro.
Udało mu się zasnąć dopiero nad ranem. Wiedział, że gdyby nie to, że zakrył okna, oglądałby właśnie nad miastem wschód słońca.

Tristan

Obudził się z przeświadczeniem, że minęło już południe, choć wokół nadal jedynym źródłem światła było oświetlenie zamontowane w podłodze. Sięgnął po pilot, by odsłonić szybę i wyjrzeć na pogodę na zewnątrz.
Tak, zdecydowanie południe.
Zsunął się z łóżka i powoli ubrał w czarne spodnie i zwyczajny biały T-shirt. Przetarł oczy i dopiero wtedy dotarło do niego, że na dole ma przecież gościa.
Szybko wyszedł z sypialni i zbiegł po schodach na dół.

*z tematu*

Tristan

Znowu przebiegł przez salon i wbiegł po schodach na górę, do swojej sypialni. W słabym świetle podłogowych lamp dopadł łóżka i sięgnął ręką pod poduszkę, próbując wymacać portfel. Miał nadzieję, że Takahiro się nie zanudzi przez ten czas, gdy jego nie ma.
Jezu, dlaczego ciągle o nim myślę? Tristan zmarszczył brwi, ale nie zastanawiał się nad tym dłużej. Potrząsną głową, wstał szybko i rzucił się w stronę ściany, za którą ukryte były drzwi. Odblokował je i pobiegł do ogrodu.

*z tematu*