Ogród z tarasem

Takahiro

Takahiro nie potrzebował niczego dlatego usiadł znowu przy kwiatach i cierpliwie czekał na mężczyznę, po chwili się położył na ziemi a promienie słońca oświetlały jego twarz, chłopak przymknął oczy a jego klatka równomiernie opadała. Zapadł on w pół sen, do jego nozdrzy ciągle docierał zapach róż, czuł się bezpieczny, lecz nadal miał się na baczności.

Tristan

- Już - krzyknął, ledwie drzwi z salonu na taras odskoczyły. Był lekko zasapany przez cała tę gonitwę. - Takahiro? - zapytał cisze, widząc, że ten leży z zamkniętymi oczami.

Takahiro

Mruknął coś tylko przed nosem, lecz nie obudził się spał na dobre, do póki nie zaczął się wiercić i krzyczeć przez sen:
- Zostaw mnie.- krzyczał donośnie i było widać jakby się z kimś szarpał a po jego policzkach płynęły łzy.

Tristan

Widząc, jak chłopak się szarpie i krzyczy przez sen, upadł obok niego na kolana. Wcale nie przejmował się tym, że na spodniach mogą zostać plamy od trawy. Chwycił go za ramiona i pociągnął na swoje kolana, a potem przytulił do swojej klatki piersiowej.
- Takahiro, obudź się, obudź - mówił ciągle, raz głośniej, raz ciszej. - Hej, to tylko koszmar. Wstawaj. Takahiro...
Serce Tristana przyśpieszyło, jakby to on sam miał zły sen, z którego nie może się obudzić.

Takahiro

Po chwili się obudził i wyrwał z jego objęć skulił się w dużej odległości od niego, nie chciał, bał się...Jego myśli walczyły, serce biło jak oszalałe, po jego policzkach zaczęły spływać łzy. Takahiro płakał bezgłośnie chowając twarz w dłoniach. Nie wiedział co robić. Bał się, że Tristan go teraz odrzuci, akurat teraz jak w jego sercu zaczęło się coś dziać. Instynktownie, schował rękę w kieszeni trzymając nóż, wiedział że będzie mógł się obronić, że musi liczyć tylko na siebie tyle go nauczono w domu dziecka.

Tristan

- Co...? - wyrwało mu się, gdy zobaczył reakcję chłopaka.
Nie wiedział, czy może do niego podejść, czy lepiej zostać tam, gdzie siedział. Co się dzieje? Zamknął oczy i wziął głęboki oddech. Gdy uniósł powieki, Takahiro nadal płakał skulony z dala od niego.
- Takahiro, to tylko koszmar... - powiedział cicho, próbując jakoś załagodzić sytuację.
Gdy Takahiro schował rękę do kieszeni, Tristan myślał, że może wyciągnie z niej chusteczkę, otrze twarz i trochę się uspokoi, ale nic takiego się nie stało. Dłoń, wydawało się, ze zaciśnięta w pięść, nadal pozostawała w kieszeni.

Takahiro

Po chwili się rozluźnił i wyciągnął dłoń z kieszeni, podszedł na czworaka do niego i się przytulił delikatnie, nadal był czujny, nie wiedział co może się wydarzyć, po chwili jednak wstał i jak gdyby nigdy nic zapytał się:
- To jak idziemy coś zjeść?.- na jego twarzy znikły ślady po łzach i koszmarze, ale to była tylko maska, która towarzyszyła mu przez całe jego życie.

Tristan

Widział nieufność w ruchach czarnowłosego. Nie wiedział, czy jeśli go teraz mocno przytuli, ten znowu nie spanikuje, więc zrobił coś innego. Sięgnął po jedną z jego dłoni i kciukiem pogładził jej wewnętrzną stronę.
- Jesteś pewny? Może po prostu sam wyskoczę do pobliskiego sklepu albo poszukam pizzerii i coś kupię?
Miał wrażenie, że w oczach Takahiro widzi jakiś głęboko skrywany strach. Zastanawiał się, czy chłopak wie, ze wcale nie udaje mu się tego tak całkiem ukryć...
- Mógłbyś się w tym czasie jeszcze położyć albo, jeśli wolisz, pooglądać telewizję... No nie wiem. Powiedz m tylko, co kupić, żebyśmy mogli przetestować twoje zdolności kulinarnie, bo ja jestem kompletną ofiarą, jeśli o to chodzi.
Odłożył na razie pytania o koszmar, który przyśnił się Takahiro. Reakcja chłopaka po przebudzeniu sprawiła, że nabrał przekonania, że nie był to zwykły zły sen. Jednak teraz był głodny, a to nie sprzyjało myśleniu. No i kompletnie nie był w humorze na trudne historie. Takich lepiej się słucha wieczorem. I chyba wtedy też lepiej się je opowiada.
Co siedzi w twojej głowie, Takahiro?

Takahiro

- A co byś zjadł?.- spojrzał na niego, jego ton był ironiczny, nie chciał okazywać swojego strachu. Zawsze był uczony byle nie pokazywać swych słabości bo zostaną wykorzystane przeciwko tobie.
- Może kup makaron i jakieś świeże warzywa oraz dwa filety z kurczaka, zrobię je na patelni, dodatkowo jeszcze olej i sos słodko-kwaśny w słoiczku.- powiedział mu listę zakupów.

Tristan

- Takahiro, co jest? - Przyjrzał mu się uważnie. - Nie potrafię powiedzieć co, ale coś się w twoim zachowaniu zmieniło. Idę na te zakupy, postaram się wszystko kupić. Potem pogadamy przy obiedzie - bo śniadaniem już tego nazwać nie można - i może jakoś się dogadamy znowu, co? Daj telefon, wpiszę ci mój numer, bo wczoraj chyba tego nie zrobiłem. Jakby ci się przypomniało, że potrzebne nam coś jeszcze, po prostu zadzwoń.

Takahiro

Podał mu swój telefon.
- Nic się nie zmieniło.- był chłodny, nie chciał być zraniony, bał się że Tristan tego wszystkiego nie zrozumie.
- O to może jeszcze jakieś czerwone wino do tego kup.- wyszeptał.

Tristan

- Takahiro? - Zaczekał z dalszymi słowami, aż chłopak spojrzy mu w oczy.

Takahiro

- Hmm.....- spojrzał mu głęboko w oczy, jego usta były delikatnie uchylone, lecz po chwili przygryzł dolną wargę i spoglądał na mężczyznę.

Tristan

Pochylił głowę w jego stronę i musnął lekko jego usta. Myślał, że robi to w ramach eksperymentu z humorem chłopaka. Ale widząc, jak Takahiro przygryza wargę, stwierdził, że to nie jedyny powód. Po prostu sam też chciał to zrobić. Dla swojej satysfakcji. Miękki pocałunek, który złożył na wargach chłopaka, sprawił, że, gdy się odsunął, na swoich własnych poczuł przyjemne mrowienie.
- Wino jako wynagrodzenie za to, które ci wczoraj zwinąłem? - zapytał i wstał. - Zaraz wrócę. Rozgość się.
Dwie sekundy później otwierał już drzwi do salonu.

*z tematu*

Takahiro

Oblizał wargi, rumieniąc się.
- Po prostu pasuje do tej potrawy.- wyszeptał i dotknął palcem swoich warg, jego serce galopowało, nie wiedział co się z nim dzieje, Wszedł do salonu powolnym krokiem.
*zt*