Salon

Ryan

-Nie byłbym pewny, czy znam się lepiej. Czasami moi uczniowie całkowicie mnie zawstydzają. Alex chyba tam zginął w tej kuchni. No ale nie dziwię się. Kazał mi zrobić zakupy, a ja niestety nie potrafię ugotować nawet jajek. Jestem ciekaw, co wymyśli z tego, co kupiłem - uśmiechnął się do niego. Miał nadzieję, że jego ukochany niedługo do nich wróci, bo naprawdę bardzo za nim tęsknił.

Adam

Zaśmiał się cicho i krótko. No tak, nawet nauczyciele mieli prawo do niewiedzy, prawda?
- Chyba faktycznie zginął - powiedział spokojnie, patrząc na zegarek. - Właściwie nie miałem zamiaru zostać na kolacji, więc może już pójdę? - mruknął cicho. - Myślę, że ty też będziesz umiał pomóc Alex'owi z tym referatem - dodał, wzruszając lekko ramionami.

Ryan

-Zostań, dobrze mi się z tobą rozmawia. Chyba, że naprawdę musisz już iść - powiedział i spojrzał na niego z miłym uśmiechem na ustach. - Jakim referatem? - spytał zainteresowany. Nie wiedział nic, o żadnym referacie.

Adam

- Och... Właściwie nie muszę, ale... - powiedział. Zastanowił się, nad jakimś sensownym powodem, dla którego miałby się upierać, że jednak pójdzie, ale właściwie chciał zostać. - A z resztą - powiedział w końcu z uśmiechem. - No, referat. Alex prosił mnie, żebym pomógł mu go napisać. Potrzebuje tego na uczelnię - odpowiedział na jego pytanie, zdziwiony faktem, że Ryan tego nie wiedział.

Ryan

Zrobiło mu się przykro, że Alex nie poprosił go o pomoc. Nie wiedział dlaczego tego nie zrobił, ale to zdecydowanie wpłynęło na jego humor. W ciągu jednej sekundy można było zauważyć, że stał się bardziej opanowany i zamyślony. Nie chciał jednak, żeby Adam widział, że coś jest nie tak. Uśmiechnął się więc do niego.
-Nie przeszkadza ci to, że jesteśmy homoseksualistami? - spytał po chwili.

Adam

- Nie bardzo - powiedział ostrożnie. Widział te emocje przebiegające przez jego twarz. To nie był zdecydowanie dobry pomysł, by mówić teraz, że też jest homoseksualistą. Mężczyzna mógłby to jeszcze źle odebrać... - Miłość, to miłość, prawda? - dodał z lekkim uśmiechem.

Ryan

-Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym, żeby wszyscy ludzie tak myśleli - westchnął cicho i po raz kolejny uśmiechnął się dz Adama. Ten chłopak naprawdę był bardzo miły. Cały czas myślał jednak o tym, że Alex go nie potrzebował. Pewnie jak zwykle wymyślał, ale poczuł się niepotrzebny.

Adam

- Wszystko... w porządku? - zapytał, kładąc mu dłoń na ramieniu. Naprawdę wyglądał, jakby coś go teraz zmartwiło, a on chętnie pomoże, jeśli będzie umiał. - Jeśli powiedziałem coś nie tak to przepraszam - powiedział od razu.

Ryan

-Nie.. Wszystko jest w porządku - odpowiedział i uśmiechnął się do niego delikatnie. Nie powinien teraz wymyślać. Może po prostu Alex.. Sam nie wiedział co ma myśleć.
-Pytałeś już w jakimś wydawnictwie, czy ktoś wyda twoją książkę?

Alex

Kiedy wszedł do salony Ryan i Adam razem siedzieli na kanapie o czymś dyskutując. Alex uśmiechnął się do ukochanego, który spojrzał na niego ze wzrokiem pytającym- Co tak długo?
- Przeprasza trochę mi zeszło. Nawet nie zapytałem cię Adam czy masz czas posiedzieć dłużej. Tylko to udało mi się zrobić- powiedział kładąc jedzenie na stole - O czym tak dyskutujecie?

Ryan

Kiedy Alex wszedł do salonu, nie wiedział jak ma się zachować. Nie chciał być na niego zły. I Nie był. Tylko czuł się dziwnie.
-O różnych rzeczach - odpowiedział wymijająco. Nie miał teraz ochoty na jedzenie. Najchętniej wróciłby do swojego mieszkania. Miał dzisiaj jakieś zmiany humoru, ale nic nie dzieje się bez przyczyny.

Alex

Alex usiadł koło Ryana i objął go ramieniem. - Jedzcie, potem zajmiemy się moim referatem jeśli oczywiście masz jeszcze chęć - powiedział z uśmiechem do Adama.
Ryan siedział jakiś spięty. Alex westchnął i pocałował go w policzek -A konkretnie, to co to za różne sprawy?

Ryan

Usiadł bliżej Alexa i wtulił się w niego. Potrzebował jakiegoś znaku, że mężczyzna nadal go kocha.
-Rozmawialiśmy o książce, którą pisze Adam - odpowiedział cicho i zaczął bawić się swoją bransoletką.

Alex

- Ty chyba z tym referatem nie mogłem trafić lepiej- zaśmiał się Alex, tuląc swojego chłopaka - Podziwiam ludzi, którzy potrafią przelać swoje myśli na papier i to jeszcze w taki sposób, by zainteresować innych.

Ryan

Nie odzywał się już więcej. Przytulił się do Alexa i całował delikatnie jego szyję. Robił to bardzo dyskretnie. W końcu nie byli sami. Adam nie miał nic przeciwko nim, ale nie chciał przesadzać. Postanowił zapomnieć o tym, co powiedział jego chłopak. Nie mógł trafić lepiej.. Być może nie mógł.