Salon

Adam

Spojrzał na niego wyrwany z zamyślenia i uśmiechnął się.
- Tak, myślę, że powinno pójść dobrze - powiedział, zaczynając mu tłumaczyć jak to wszystko napisać, żeby było z sensem i na temat. Wzięli się wspólnie do pracy i po nieco ponad godzinie referat był już napisany. - Myślę, że tak jak teraz będzie dobrze - stwierdził, patrząc na mężczyznę z lekkim uśmiechem.

Alex

Alex patrzył na ekran laptopa i nie mógł uwierzyć,że już to napisali - Adam, dziękuje ci bardzo. Jesteś niesamowity, naprawdę.Jestem ci wdzięczny nawet nie wiesz jak bardzo. Jeśli kiedyś ja mógłbym coś dla ciebie zrobić, daj mi znać.
Uśmiechnął się do niego i poklepał po ramieniu- Może wymieńmy się numerami. Może będziesz miał chęć kiedyś gdzieś wyskoczyć, to dotrzymamy ci z Ryanem towarzystwa.

Adam

- Naprawdę nie ma za co - odpowiedział na jego podziękowania. - Cieszę się, że mogłem ci pomóc. Ale numerami możemy się wymienić, może kiedyś faktycznie będę potrzebował pomocy - dodał, uśmiechając się lekko. Wyciągnął swój telefon, by zapisać numer mężczyzny. Gdy już obaj mieli do siebie kontakt, spojrzał na zegarek. - No, to chyba już się będę zbierać. Ryan na pewno na ciebie czeka - powiedział z lekkim uśmiechem.

Alex

- Wpadaj do nas kiedy tylko będziesz miał chęć. Może zamiast pisania referatu wpadniesz na jakiś fajny film albo pogadać z Ryanem o książkach. Widziałem,że był zadowolony,że ktoś wreszcie wie o czym on mówi.

Adam

Zaśmiał się cicho. Wyglądało na to, że ma kolejnego, dobrego znajomego. Najpierw Tom, który jest z Tokiyą, teraz Alex zajęty przez Ryana. A kiedy pozna kogoś wolnego? Ach, nie powinien tak o tym myśleć. Mimo tego westchnął sobie cichutko, po czym uśmiechnął się znów.
- W porządku, może kiedyś wpadnę - powiedział. - W takim razie do usłyszenia. Miłego wieczoru wam życzę. - Po tych słowach skierował się do wyjścia. Machnął jeszcze ręką do brązowowłosego i zniknął za drzwiami.

*wychodzi*

Alex

Kiedy Adam ich opuścił mieszkanie, Alex pomyślał o nagim Ryanie czekającym w sypialni i uśmiechnął się. Po chwili skierował swoje kroki wprost do sypialni.

Alex

Usiedli razem na kanapie. Alex wplótł swoja dłoń w palce Ryana. Dłonią dotknął jego twarzy, ale Ryan nie chciał na niego spojrzeć. Alex znów go do siebie przyciągnął - Tak mi przykro, Ryan z powodu twoich rodziców. - wyszeptał i zaczął przeczesywać palcami jego włosy, wciąż tuląc go do siebie.

Ryan

Było mu lepiej, kiedy mógł przytulić się do Alexa, ale nie wiedział, czy chłopak robi to, dlatego że nadal go kocha, czy tylko z litości.
-Przepraszam, że tak cię zostawiłem, ale mój brat strasznie mnie przestraszył tym telefonem. Chciałem do ciebie później zadzwonić, ale było mi wstyd - mówił cicho co jakiś czas wycierając oczy. Nie wiedział już co ma robić.

Alex

- Wstyd? Ryan...Jesteś mi najbliższą osobą na świecie. Martwiłem się o ciebie, wypłakałem morze łez...a ty się wstydziłeś. Złamałeś mi serc. Jeden telefon mi sie należał.

Ryan

-Przepraszam - powiedział cicho i odsunął się od chłopaka. Nie chciał litości. Naprawdę nie wiedział co ma teraz zrobić. Tak bardzo tęsknił za Alexem. Westchnął cicho i jeszcze raz wytarł policzki. Nie mógł już nawet płakać. Jego życie było zbyt idealne, więc coś musiało się zepsuć. Chociaż nie, nie coś. Wszystko.

Alex

- Ale to teraz bez znaczenia - dodał Alex szybko - Moje uczucia do ciebie się nie zmieniło. Kocham cię bardzo...wciąż.

Ryan

Nie wierzył w to co słyszał. Spojrzał na Alexa i przez chwilę nic do niego nie docierało. Dopiero po chwili zrozumiał jego słowa. Uśmiechnął się delikatnie, a później usiadł na kolanach bruneta i mocno się do niego przytulił.
-Ja też cię kocham. Najbardziej na świecie. Kocham, kocham, kocham - mówił cicho, a z jego oczu znów popłynęły łzy.

Alex

Alex objął mocno bruneta - Potrzebujemy rozmowy, szczerej i spokojniej. Reszta sie ułoży- wyszeptał - Ryna...jak ja bardzo za tobą tęskniłem.

Ryan

-Ja za tobą też - powiedział i jeszcze bardziej wtulił się w ukochanego. Zamknął oczy i powoli zaczął się uspokajać. Potrzebował teraz chwili spokoju. Nadal nie mógł uwierzyć w to, że jego rodzice nie żyją.

Alex

Alex głaskał go delikatnie po plecach. Przytulał mocno... - Teraz spokojnie mi wszystko opowiedź, kochanie.