Kuchnia

Ryan

Po raz kolejny uśmiechnął się, kiedy usłyszał jego odpowiedź.
-Sam dobrze nie pamiętam, ale chyba wiedziałem o tym od zawsze. W liceum podobali mi się tylko koledzy. Nawet moja mama sama to odkryła. Nie wiem, czy to aż tak bardzo po mnie widać. - Ściągnął bluzę mężczyzny, która nadal miał na sobie i powiesił ja na krześle. Jego koszula zadarła się do góry i odsłoniła kawałek jego szczupłego brzucha i pleców. Poprawił ja i zadał swoje pytanie.
-Mogę się do Ciebie przytulić? Już tak dawno tego nie robiłem - wyjaśnił. Nie wiedział co go napadło, ale naprawdę chciał to zrobić. Poczuć to wsportowane, męskie ciało przy którym wyglądał jak prawdziwy chuderlak.

Alex

Słysząc pytanie Ryana zapomniał o oddychaniu. Szczerze mówiąc nie spodziewał się tego. Ale jednocześnie czuł, że będzie to coś naprawdę miłego.Nie wiedział co powiedzieć. Stał chwilę jak sparaliżowany.
- Niech to będzie odpowiedz...- wyszeptał i podszedł do Westa. Delikatnie ramionami obiął go w pasie, a głowę oparł na jego ramieniu.
- Boże jak ty pachniesz- wyrwało się z jego ust.

Ryan

Jęknął cicho, kiedy poczuł dłonie na swojch plecach. Sam objął chłopaka za szyję i wtulił twarz w jego włosy. Czuł się wspaniale. Po chwili spojrzał Alexowi w oczy i po przymknięciu swoich bardzo delikatnie pocałował usta chłopaka, które były miękkie i ciepłe. Nie potrafił opanować tego pragnienia, by to zrobić.
-Przepraszam.. Ja.. Nie wiem co się ze mną stało. Nie powinienem. Chyba już pójdę - wyrzucił z siebie cicho, a na jego policzkach pojawiły się rumieńce. Był taki głupi. Jak zwykle musiał wszystko zepsuć.

Alex

Kiedy poczuł usta Ryana na swoich czuł jak zawirował mu świat. Już dawno nie był z nikim tak blisko. Po chwili wrócił do rzeczywistości gdy usłyszał słowa Westa.
- Nie, zostań proszę- wyszeptał nie wypuszczając go z objęć - To było bardzo przyjemne...Obaj przecież chcemy byś został, nie zaprzeczaj. Tylko...- na chwilę się zawahał.- Nie chce by nasza znajomość skończyła się na jednej nocy. To miłe kiedy jesteś obok, nie chce tego spieprzyć zbyt szybkim tempem. Mam nadzieje, że mnie rozumiesz?

Ryan

Wtulił się w niego jeszcze bardziej. Było mu naprawdę głupio.
-Przepraszam. Nigdy nie zrobiłem czegoś takiego. Nie chce żebyś myślał, że zależy mi tylko na jednym. Po prostu.. Sam nie wiem, co się ze mną przy tobie dzieje.

Alex

Alex przytulił go jeszcze mocniej - Cieszę się, że taki jesteś. Ja też miałem na to ochotę, ale nie miałem odwagi zrobić tego kroku. A teraz kiedy już mam cię tak blisko, jest naprawdę dobrze. I uwierz mi, teraz nie jestem w stanie nic myśleć. Twoja bliskość obiera mi zdolność logicznego myślenia. Ale nie spieszmy się.
Przeczesał palcami czarne włosy Ryana - I nigdy mnie za takie rzeczy nie przepraszaj, kiedy tylko będziesz miał ochotę się przytulić czy pocałować mnie po prostu to zrób. Chce tego bardzo.

Ryan

Uśmiechnął się nieśmiało patrząc w oczy chłopakowi. Podobały mu się jego mięśnie, czuł się przy nim tak bezpiecznie. Chociaż może sam powinien trochę przytyć.
-Jesteś inny od wszystkich, których znam - powiedział i pocałował chłopaka delikatnie w policzek. Naprawdę coraz bardziej chciał go poznać. Może to on będzie jego następnym mężczyzna? Kiedy tak o tym myślał, stwierdził, że już czas poznać kogoś nowego i tym kimś miał być właśnie Alex.

Alex

- Dziękuje - powiedział Alex - Ciekawe kim okaże się dla ciebie?
Wyszeptał Ryanowi do ucha i uśmiechnął się ciepło - Gramy dalej...wolisz krótkie numery czy dłuższe związki?

Ryan

Odwzajemnił uśmiech i odpowiedział.
-Zdecydowanie dłuższe związki. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym mieć cały czas kogoś innego. A ty? - To było bardzo dobre pytanie.Przynajmniej będą mogli wiedzieć czego mogą się Po sobie spodziewać.

Alex

- Wiesz, w sumie nigdy nie byłem w dłuższym związku. Nie żebym nie chciał, ale jakoś nie spotkałem nikogo odpowiedniego. Spotykałem czasem fajnych chłopaków ale z czasem okazywało się, że zbyt wiele nas nie łączy. Jeśli chodzi o seks, w sumie...no wiesz nie jestem szybki w tych sprawach. Wiem , że to zabrzmi głupio ale nie chce patrząc w przeszłość widzieć całej listy jednonocnych przygód. Może to wynika z tego jak zostałem wychowany. Sam nie wiem. Ale szczerze ci powiem, że chciałbym spotkać kogoś z kim mógłbym pogadać od serca o wszystkim ale też zatracić się no wiesz w czym.
Alex zarumienił się.

Ryan

-Wiem o co Ci chodzi, bo sam chciałbym, żeby tak było. Ja byłem dłużej tylko z jednym chłopakiem, ale byłem wtedy bardzo młody i to chyba nie był odpowiedni czas. Teraz jednak chciałbym sobie kogoś znaleźć. Nie lubię takiej samotności - powiedział i zaczął patrzec jak chłopak przygotowuje makaron. Nie chciał całkiem się od niego odsuwać, więc wplótł palce w jego dłoń.
-Nie będę ci tak przeszkadzał? - spytał uśmiechając się do niego. Zawsze przecież może mu w czymś pomóc.

Alex

- Jasne, że nie, ale musisz mi pomóc. Na blacie leży otworzona paczka z makaronem, weź ją i wsyp a ja pomieszam go.
Ryan buchnął śmiechem widząc jak Alex lewą ręką niezdarnie miesza makaron. Ale po chwili szło mu już lepiej.
- Chyba będę musiał nauczyć się operować lewą ręką jak mamy tak jeszcze razem gotować. Mam nadzieje, że to nie będzie nasz ostatni raz w kuchni. Gotowanie z tobą to fajna zabawa.
Alex na chwilę stanął na przeciwko chłopaka. Puścił jego dłoń i delikatnie rekami objął jego twarz, kciukiem pogładził jego policzek - Ryan, naprawdę się cieszę, że jesteś tu ze mną. Zostań dziś u mnie...

Ryan

Zaśmiał się, a po chwili powiedział: - Więc naprawdę nie boisz się tych zboczeńców? - Kiedy to mówił jego dłonie wślizgnęły się pod ubranie bruneta i zaczęły gładzić jego napięty brzuch. Pod palcami czuł każdy mięsień chłopaka. Przez cały czas uśmiechał się zaczepnie.

Alex

Kiedy poczuł dłoń Ryana, przez jego ciało przeszły dreszcze. Już dawno nikt nie dotykał jego ciała. West miał bardzo delikatne dłonie. Alex czuł jak każdy mięsień jego ciała się spina.
- Jeszcze trochę a we mnie obudzisz zboczeńca...
Zaśmiał się szczerze. Po chwili jednak dodał - Dobrze czuć twoje ciepło.

Ryan

Po raz kolejny się uśmiechnął. Nie pamiętał kiedy ostatnio tyle razy się uśmiechał.
-Mam zacząć się bać? No wiesz, ty ze mną raczej dałbyś sobie radę, ale ja z tobą, wątpię. - Może jeszcze się nie znali, ale czuł się przy nim tak swobodnie. Być może okazywał w ten sposób swoją naiwność, ale nie zamierzał teraz o tym myśleć. Miał zamiar cieszyć się chwilą i spędzić przyjemny wieczór.