Pokój nr 2

Mark

Półtorej roku, przecież to masa czasu. Mark spojrzał na niego rozczulony i zaskoczony.
- Oo, och, więc dlaczego nie mogłeś powiedzieć mi wcześniej? Nie myślałeś chyba, że mógłbym cię odrzucić, albo coś, prawda? Podchodzę poważnie do takich spraw, mimo że czasami zachowuję się... - jak głupek - niestosownie - powiedział skrępowany. A później pocałował go czule we włosy.

Andreas

Poczuł dreszcze na plecach, kiedy szarowłosy pocałował go tak słodko.
-Oczywiście, że tak myślałem - przyznał się. W końcu Mark mógł mieć każdego. Dlaczego miałby chcieć akurat jego? Chciał wiedzieć o czym chłopak myśli, więc postanowił go po prostu spytać.
-O czym teraz myślisz? - Nosem potarł jego szyję i po raz kolejny uśmiechnął się szerzej.

Mark

Trochę się zmartwił tym, że Andreas tak myślał. Czy wyglądał na osobę, która może olać, kogoś kto wyznaje mu swoje uczucia? Chociaż właściwie nie powinien się może temu dziwić, w końcu nie pokazywał wszystkim jaki jest naprawdę. Przecież nie chciał aby ktoś się w nim zakochiwał, bo nie był pewny czy potrafiłby odwzajemnić to uczucie. Nie po tym ile razy zawodził się na swoich partnerach. Ale teraz gdy leżał tu z Andreasem, czuł, że własnie tu jest jego miejsce. I było mu tak dobrze, że nawet nie umiał tego opisać słowami.
- Moje myśli krążą teraz tylko i wyłącznie wokół ciebie. Jestem... szczęśliwy, że teraz leżę tu z tobą. I cieszę cię, że powiedziałeś mi o tym, bo czuję, że jesteś naprawdę cudowną osobą.

Andreas

Nie wiedział co ma powiedzieć. W jego ciele rozlewało się właśnie jakieś gorące uczucie. Uniósł dłoń do policzka Marka i zaczął go delikatnie gładzić. Kiedy jego palec zatrzymał się przy ustach Marka na jego policzki wstąpiły rumieńce. Był ciekaw, jak smakują te usta, ale nie odważył się go pocałować. Zwyczajnie bał się odrzucenia. To chyba złamałoby mu serce.

Mark

Wziął głęboki oddech i spojrzał w oczy Andy'emu. Wiedział czego chce i on także tego chciał. Powoli zmniejszał łączącą ich odległość. Już po chwili jego usta złączyły się z wargami chłopaka. Całował go czule, chciał oddać tym pocałunkiem wszystkie emocje i uczucia jakie teraz czuje. Przymknął oczy, jego dłonie błądziły po plecach Andreasa.

Andreas

Westchnął cicho, kiedy poczuł słodkie wargi Marka na swoich. Były jeszcze lepsze niż myślał. Przysunął się do niego jeszcze bliżej i nieśmiało objął jego szyję. Czuł się teraz jak największy szczęściarz na świecie. W końcu spełniało się jego marznie. Miał tylko nadzieję, że mężczyzna nie bawi się jego uczuciami. On wiedział, że to nie jest tylko głupie zauroczenie.

Mark

Pragnął przyciągnąć go do siebie jeszcze bliżej. Nie chciał go puszczać. Nie chciał odrywać się od jego wspaniałych warg. Całował go długo, delikatnie i czule. Nie wiedział jak dużo czasu upłynęło gdy skończyli się całować. Policzki Marka były mocno zaczerwienione, a jego oddech przyśpieszony. Oczy mu się świeciły gdy patrzył na chłopaka leżącego tuż przy nim.

Andreas

Uśmiechnął się do chłopaka i jeszcze raz cmoknął jego usta. Teraz zaczynał żałować, że nie powiedział mu o tym wcześniej.
-Co teraz będzie, Mark? - spytał cicho i ukrył się w jego ramionach. Chciał czuć, że dzisiaj są tu razem i nic im nie przeszkodzi. Chciał mieć przynajmniej jeden dzień ze swoją miłością.

Mark

- Teraz będzie dobrze, bo nie mam zamiaru tak łatwo dać ci spokoju. Chciałbym spędzić z tobą więcej czasu. To jak się przy tobie czuję jest naprawdę nie do opisania, więc mam nadzieję, że będziesz chciał spotkać się ze mną jeszcze przynajmniej milion razy - powiedział radośnie i pocałował jego policzek i kącik ust. Tak, miał wątpliwości. Nawet bardzo wielkie, ale nie chciał tego okazywać. Bał się, że po raz kolejny coś pójdzie nie tak i to on na tym oberwie. Ale przecież nie mógł skreślać wszystkich chłopaków ze względu na swoich byłych.

Andreas

-Jestem taki szczęśliwy - powiedział, a w jego oczach można było zobaczyć iskierki. Nigdy od trzech lat nie był tak bardzo zadowolony. Położył swoją głowę na ramieniu chłopaka i pocałował jego szyję.
-Nadal nie wierzę, że tu z tobą jestem - zaśmiał się. Jego dłoń znów wsunęła się pod koszulkę chłopaka.

Mark

Zamruczał z przyjemności gdy poczuł jego dłoń na swoim rozgrzanym ciele. Już dawno przestało mu być zimno, teraz było mu bardzo gorąco. On również włożył rękę pod koszulkę Andy'ego i zaczął gładzić nią jego brzuch i klatkę piersiową. Nagle do głowy mu przyszło to, że przecież Andreas się źle czuł. Teraz wydawał się być w jak najlepszym porządku. Na ustach Marka pojawił się szeroki uśmiech. Czyżby chłopak udawał żeby zwrócić na siebie jego uwagę?
- Uwierz, bo od teraz będę tu z tobą częściej - wyszeptał mu do ucha. - A tak właściwie to nie czujesz się już źle? W pokoju Danny'ego naprawdę nie wyglądałeś za dobrze - powiedział i cmoknął go w usta.

Andreas

Zaśmiał się głośno i przytulił się do Marka.
-Zawsze słyszałem, że jestem dobrym aktorem. Jak widać to prawda - powiedział uśmiechnięty. - Nie jesteś zły? - spytał. - Po prostu chciałem mieć cię dla siebie chociaż na chwilę - wyjaśnił.
-No i byłem zazdrosny - powiedział już ciszej. - Nie mogłem znieść widoku ciebie z tamtym chłopakiem. On nie kochał cię od prawie dwóch lat, a wyglądało to tak, jakby cię miał. - Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że powiedział, że go kocha.

Mark

Serce zabiło mu mocniej. Czy on naprawdę dobrze słyszał? To było nieprawdopodobne żeby Andreasowi tak na nim zależało... No i kochał go. Kochał, kochał, kochał. Wziął drżący oddech i spojrzał mu w oczy. Jak to możliwe żeby do tego doszło?
- Nie, nie jestem zły. Cieszę się, że twoje zdolności aktorskie są tak dobre, że mnie zmyliły i przyszedłem tu do ciebie. Ale Andy, ja... - zaciął się. Nie wiedział co mógłby powiedzieć. Po prostu wtulił się w niego. Nie chciał go odtrącać od siebie.

Andreas

Przestraszył się. Mark wtulił się w niego, ale on nie wiedział jak ma to rozumieć. Bał się, że chłopak chce go po prostu pocieszyć i nie chce mu sprawić przykrości.
-Nie chcesz mnie w ten sposób, prawda? - spytał smutny i odwrócił się w drugą stronę. Nie mógł powstrzymać łez, które zebrały się w jego oczach.

Mark

Odkręcił go w swoją stronę i zamknął oczy.
- Rzecz w tym, że chcę. Czuję się przy tobie tak dobrze, że chciałbym spróbować... być z tobą, kochać cię, ale ja nie wiem czy mogę. Od tak dawna nie potrafiłem się w kimś zakochać, bo jedyne co dała mi miłość to tylko ból - powiedział szczerze. Scałowywał przy tym ślady łez z policzków chłopaka. Nie chciał go zranić, a jego łzy sprawiały, że miał wyrzuty sumienia. Miał nadzieję, że chłopak zrozumie go, że potrzebuje więcej czasu żeby określić swoje uczucia.