Pokój nr 2

Mark

Gdy chłopak położył głowę na jego klatce piersiowej, Mark objął go ciasno ramionami. Chciał czuć, że ma przy sobie kogoś bliskiego. Zamknął na chwilę oczy i po prostu rozkoszował się ciepłem i bliskością chłopaka. To jak teraz leżeli było takie naturalne, jakby robili to od zawsze.

Andreas

Przez jakiś czas tylko leżeli i cieszyli się swoją bliskością. W końcu jednak postanowił przerwać tą ciszę.
-Kiedy zorientowałeś się, że lubisz chłopaków? - spytał i spojrzał na Marka. Zaczął gładzić jego policzek, a co jakiś czas dotykał palcem jego miękkich ust, które smakowały tak, jak jeszcze żadne. Lubił w tym chłopaku chyba wszystko, a także jego głos, więc lubił też z nim rozmawiać. Był inteligentny, wysportowany i bardzo przystojny.

Mark

- Och, myślę, że to było jak miałem jakieś piętnaście lat. Ktoś bardzo dobitnie mi to uświadomił - odpowiedział i położył rękę na dłoni Andreasa. Ktoś mu to uświadomił, a teraz nie chciał wyjść z jego głowy od tylu lat. Mark nadal często myślał o swoim pierwszym chłopaku i po prostu nie mógł o nim zapomnieć nawet gdy bardzo tego chciał.

Andreas

-Rozumiem - powiedział cicho i znów zapanowała między nimi cisza. Przytulił się do mężczyzny jeszcze bardziej i gładził jego ramię. Nie zrobił dzisiaj nic specjalnego, ale był już zmęczony. Przymknął oczy i wsunął dłoń pod koszulkę Marka.
-Nie przeszkadza ci to? - spytał.

Mark

- Nie w ogóle, lubię jak tak robisz - powiedział i pogładził włosy Andy'ego.
- A jak było z tobą? Kiedy się dowiedziałeś, że kobiety nie są w twoim typie? - spytał po dłuższej chwili.

Andreas

-Chyba zawsze to wiedziałem - odpowiedział. Sam chyba nie mógł dokładnie określić, kiedy tak naprawdę się zorientował. Jakoś tak wyszło.
-Widziałeś dzisiaj tego chłopaka z którym byłeś wczoraj? - spytał i spojrzał na szarowłosego. Wczoraj przecież miał do niego wrócić.

Mark

- Hmm, cóż tak. Widziałem się z nim dzisiaj. Ale nie było to najlepsze spotkanie o jakim mógłbym marzyć - powiedział skołowany. Do tej pory całkiem wypadło mu z głowy martwienie się o Danny'ego i o to co z nim będzie. Ale teraz gdy przypomniał mu o tym Andy posmutniał trochę.

Andreas

Zauważył, że coś musiało się między nimi stać. Humor i głos Marka znacznie się zmienił.
-Opowiesz mi co się między wami stało? - spytał i pocałował go w policzek. Zrozumie, jeśli chłopak nie będzie chciał o tym rozmawiać, ale wcześniej mówił takie rzeczy, że pomyślał, że może naprawdę chłopak będzie chciał lepiej go poznać i się zaprzyjaźnić. Jemu to nie wystarczało, ale nie chciał myśleć o czymś poważniejszym. Nie chciał się zawieść.

Mark

Wziął głęboki oddech. Wiedział że właśnie teraz nadchodzi moment, w którym wszystko się posypie. Jak powie Andy'emu co się wydarzyło naprawdę chłopak pewnie pomyśli, że jest nie wiadomo kim skoro uprawia seks z kimś kogo zna kilka godzin i pewnie również nie będzie chciał go już znać. A jak mu nie powie zapewne go zawiedzie. Tak źle a tak jeszcze gorzej.
- Pamiętasz jak pytałeś czy ja i Danny jesteśmy razem? Powiedziałem, że nie i nie okłamałem cię, ale coś między nami było. Wczoraj powiedziałem mu, że wrócę do niego na noc, ale zostałem u ciebie i nie przyjął tego dobrze. Pokłóciliśmy się i od tamtego czasu z nim nie rozmawiałem - powiedział. Czekał jak zareaguje na to Andy, nie powiedział mu wszystkiego, ale chociaż trochę pomógł mu zrozumieć sytuacje.

Andreas

Miał nadzieję, że nie usłyszy tego, co niestety usłyszał. Usiadł na łóżku i odsunął się trochę od Marka.
-Coś między wami było, czy coś między wami jest? - spytał bezbarwnym głosem. Może i nie byli razem, ale i tak czuł się oszukany. Nie chciał się między nich wtrącać.

Mark

Zaśmiał się cicho, bez humoru. Nie miał ochoty nikomu się tłumaczyć. Czuł się okropnie gdy chłopak się od niego odsunął. Zwinął się w kłębek i mocno zamknął oczy.
- Było. Cóż i na pewno już nic nie będzie - powiedział. Czy to nie była by ironia losu gdyby teraz Andreas nie chciał go, po tym jak on dla niego odrzucił Danny'ego?

Andreas

Widział, że jeszcze tylko pogorszył humor Marka. Nie powinien go wypytywać. Nie miał do tego prawa.
-Przepraszam - powiedział cicho i przytulił się do pleców chłopaka. Czuł się głupio, że w ogóle go o to spytał.

Mark

Odwrócił się do niego przodem i starał się uśmiechnąć, ale nie wyszło mu to za dobrze.
- Przecież nie masz za co... To ja przepraszam ciebie, że właśnie tak wyszło. Pewnie teraz myślisz, że jestem dupkiem czy coś w tym stylu. - W końcu sam Mark tak uważał. Zachował się jak idiota, ale co najgorsze nie żałował tego, skoro teraz mógł być tu z Andreasem.

Andreas

-Wcale tak nie myślę - powiedział i uśmiechnął się do niego. Pocałował go delikatnie w policzek, a później wplótł dłoń w jego włosy. Chciał, żeby chłopak go przytulił, ale sam nie wiedział, czy może to teraz zrobić.
-Kocham cię - mruknął cicho i spuścił wzrok. Chciał, żeby chłopak to wiedział, ale nie wiedział, czy on tego chce.

Mark

Tym razem uśmiechnął się szczerze, gdy usłyszał słowa chłopaka. Przyciągnął go do siebie i złożył na jego ustach delikatny pocałunek.
- To naprawdę dla mnie dziwne, że mam kogoś kto mnie kocha. Nawet nie wiesz jak wiele dla mnie znaczysz, mimo że znam cię tak krótko - powiedział pogodnie.